Ze doet de voordeur open met een enorme nekkraag, die ervoor dat haar nek kaarsrecht blijft. Vriendelijk lachend laat ze me haar huis binnen, we praten even en lopen vervolgens samen naar de badkamer. Ze verteld me uitgebreid in welke volgorde de zorg voor haar gebeuren moet. ‘Vind u het eng’ vraag ik haar, ‘zo vers uit het ziekenhuis, om nu thuis te zijn’? Voorzichtig gaat ze op een stoel zitten en de angst staat leesbaar in haar ogen. ‘Doodeng’ zegt ze trillend.’In het ziekenhuis is alle hulp bij de hand, hier niet en vooral de nachten vind ik vreselijk’. Alle zorgen lijken in de stilte van de nacht vaak heviger, de wereld lijkt extra angstig in dat donker. Zo was het bij mij tenminste wel altijd. Ook als ik aan het waken was, bleken die nachten voor veel mensen extra confronterend.
Angstig
Ik ga op de rand van het bad zitten, en luister naar haar verhaal. Dat ongeluk van haar begon als een prachtige blije dag. Haar nichtje gaat binnenkort trouwen, en zij mocht mee om trouwjurken te shoppen. Zonder kinderen van haar zelf, voelde dat extra bijzonder om mee te maken. Na een gezellige dag is DE jurk gekozen, en daar wil ze voor haar echtgenoot een mooie foto van maken. Om dat hele plaatje goed op die foto te zetten zet ze nog een stapje achteruit. Maar in al haar opwinding had ze niet in de gaten, dat ze die enge steile wenteltrap al veel te dicht was genaderd. Met een enorme klap valt ze naar beneden, die hele lange trap af tot op de grond. Het resultaat is gruwelijk, en naast heel veel breuken heeft ze ook een breuk in haar nekwervel.
Nu is ze aan het herstellen, en weet ze heel goed dat ze ontzettend veel mazzel heeft gehad. Dat ze nog kan lopen en dat ze weer helemaal beter gaat worden. Maar elke nacht beleefd ze die val opnieuw, en op de momenten dat die kraag even kort af moet, voelt ze zich enorm kwetsbaar en angstig. Slapen doet ze slecht met dat ding om haar hals, en de dagen duren eindeloos.
Haar lijf heelde langzaam maar zeker, stapje voor stapje. Die keer dat ik haar haren eindelijk weer mocht wassen, na heel veel weken, ging de vlag uit, wat een mijlpaal was dat. Maar toen die kraag af mocht, wilde ze hem eigenlijk om houden. Want zonder dat enorme ding voelde ze zich naakt en kwetsbaar. Het echte verwerken van dat hele akelige ongeluk, daar was ze toen pas aan toe zei ze zelf.
En die bruiloft? Haar nichtje heeft hem uitgesteld, speciaal voor haar, zodat ze er zonder kraag en stralend van gezondheid bij kon zijn.