Beroepstrots

Afgelopen nacht lag ik weer wat te mijmeren, gingen mijn gedachten terug naar de tijd toen ik na een jaar of twintig weer op een locatie ging werken. In de tussenliggende periode had ik in de thuis- en waakzorg gewerkt. Op deze plek was ik leerling geweest, had ik mijn diploma behaald maar waren er ook onzekerheden geschapen, met name rondom het werken met zorgvragers met dementie.

Voor mij een enorme overgang.

Mijn eerste ervaring met mensen met dementie was tijdens mijn opleiding toen ik zeventien jaar en een beetje was. Tegenwoordig vinden we zeventien op het randje voor heel veel dingen qua leeftijd, en als ik het vergelijk met wat er toen van ons werd gevraagd…

Andere tijden, overduidelijk.

Ook toen zorgde ik al met mijn hart, dat wilde ik wel tenminste. Mijn begeleidster vond daar het hare van en dat liet ze me duidelijk merken. In gedachten hoor ik haar schelle stem nog terwijl ze me een andere kant op wilde sturen. Dat probeerde ze bij iedereen trouwens, niet alleen bij mij 😉

Mijn manier van ‘zorgen voor’ moest afstandelijker vond ze. Maar bij elk mens maak je vaak makkelijker contact door een hand vast te houden, oogcontact te maken of te glimlachen. Toen was ik nog een snotneus, dus beet ik op mijn tanden en onderdrukte mijn gevoel.

Zij wist het vast beter.

Hand vast

Ik heb door haar lessen jaren niet met zorgvragers met dementie willen werken, durven werken. Omdat ik het niet kon, dat had ze me doen geloven. Want als ik verdriet zag ging ik naast iemand zitten, hield ik een hand vast. Maar zij leerde me dat dat fout was. Die fysieke zorg ging altijd voor, voor alles. Aan al die emotie ging je voornamelijk voorbij, anders werd het werk niet gedaan.

Heel veel jaren later, toen het leven me allerlei lessen had geleerd, heb ik toch de stap gezet. En wat ben ik dankbaar voor al die ervaringen en de liefde die ik tijdens die periode ruimhartig kon uitdelen. Aan mw v G bijvoorbeeld.
Of aan Sjaan die me ook zo dierbaar werd.

Ik ben trots op het feit dat ik verpleegkundige ben en mezelf zo mag noemen. Trots op alles wat ik heb gedaan en op alle zorg die ik heb verleend, in welke vorm dan ook. Alles wat je moet weten binnen ons beroep is ongelofelijk zwaarwegend. Maar wat ik elke leerling daarnaast ook zo graag zou willen meegeven, zou willen leren, is dat het net zo belangrijk is om even naast iemand te gaan zitten. Houd even die hand vast, luister en praat, zie de persoon voor je. Zie de angst en de kwetsbaarheid en niet alleen de ziekte.

Want soms is er echt niets belangrijker dan dat.