Trots

Zorgzaamheid, soms wordt dat tijdens dat zorgen voor, weleens vergeten.

Wakker liggen, het gebeurd me regelmatig. Maar na een periode van heel veel nachten draaien en woelen, had ik uiteindelijk besloten me er niet meer druk om te maken. In plaats daarvan zou ik maar verhalen gaan schrijven in mijn hoofd, het is heerlijk om je gedachten te laten gaan naar waar ze willen. Die wakkere periode duurde al meteen veel minder lang, en de lijst van verhalen die ik nog wilde schrijven werd zienderogen langer.

Afgelopen nacht lag ik weer wat te mijmeren, lag ik terug te denken aan de tijd toen ik weer op een lokatie was gaan werken, na vele jaren thuis- en waakzorg. Een lokatie waar voornamelijk gewerkt werd met ouderen met dementie, voor mij een enorme overgang.

Mijn eerste ervaring met dementie was tijdens mijn opleiding, zeventien jaar en een beetje. Tegenwoordig vinden we zeventien op het randje voor heel veel dingen qua leeftijd, maar als ik het vergelijk met wat er toen van ons werd gevraagd. Andere tijden, overduidelijk. Ook toen zorgde ik al met mijn hart, dat wilde ik wel tenminste. Mijn begeleidster vond daar het hare van en dat liet ze me duidelijk merken. In gedachten hoor ik haar schelle stem nog, die ging door merg en been. Bij iedereen hoor, niet alleen bij mij. Mijn manier van ‘zorgen voor’ moest afstandelijker zei ze. Maar bij elk mens maak je vaak makkelijker contact door even een hand vast te houden, oogcontact te maken of te glimlachen. Toen was ik nog een snotneus, wat wist ik nou. Ik beet op mijn tanden en onderdrukte mijn gevoel, zij wist het beter tenslotte.

Zorgzaamheid

Ik heb door haar lessen jaren niet met mensen met dementie willen werken, durven werken. Omdat ik het niet kon, dat had ze me doen geloven. Want als ik verdriet zag ging ik naast iemand zitten, hield ik een hand vast, dat vond ik belangrijker. Maar zij leerde me dat dat volledig fout was. Die fysieke zorg ging altijd voor, voor alles. Aan al die emotie ging je voornamelijk voorbij, anders werd het werk niet gedaan.

Heel veel jaren later, toen het leven me allerlei lessen had geleerd, heb ik toch de stap gezet. En wat ben ik dankbaar voor al die ervaringen en de liefde die ik tijdens die periode ruimhartig kon uitdelen. Aan mw v G bijvoorbeeld.
Of aan Sjaan die me ook zo dierbaar werd.

Ik ben trots, trots op het feit dat ik verpleegkundige ben, dat ik mezelf zo mag noemen. Trots op alles wat ik heb gedaan en alle zorg die ik heb verleend, in welke vorm dan ook. Alles wat je moet weten binnen dat beroep is ongelofelijk zwaarwegend, dat staat buiten kijf. Maar wat ik elke leerling daarnaast ook zo graag zou willen meegeven, zou willen leren, is dat het ook zo belangrijk is om even naast iemand te gaan zitten. Houd even die hand vast, luister en praat, zie de persoon voor je. Zie ook de angst en de kwetsbaarheid en niet alleen de ziekte. Want soms, soms is er echt niets belangrijker dan dat.