Christine

Vergeten doen we allemaal.

Dat dementie niet alleen bij oudere mensen voorkomt ondervond ik een paar jaar geleden in de praktijk. Christine was maar een paar jaar ouder dan ik was op dat moment, en dat voelde voor mij in eerste instantie best gek.

Die eerste keer dat ik bij haar aanbelde bekeek ze me met achterdocht. Hulp om zichzelf te verzorgen in de ochtend had ze echt niet nodig, ze deed alles nog prima zelf. Het duurde een poosje voor ik haar vertrouwen had gewonnen, maar al snel was er een vorm van herkenning als ik vroeg in de ochtend voor de deur stond.

Samen verzorgden we haar ontbijt, want begrijpen hoe dat ook al weer moest, dat wist ze niet meer. Ze vergat of ze had gegeten, hoe ze een broodje moest smeren, waar ze alles had opgeborgen. Die confrontatie was steeds weer een heftige voor haar. Alles was een zoektocht, naar het bestek dat overal in laatjes of kastjes lag, naar haar borden en pannen die her en der lagen. De chaos in haar huis was representatief voor de chaos in haar hoofd.

Vergeten

Op mijn vraag of ze al onder de douche was geweest antwoordde ze steevast dat ze vroeg in de ochtend al had gedoucht ook al was er geen natte handdoek te bekennen. Samen zochten we bijna dagelijks naar haar sleutels, naar schone kleren, naar van alles. Vonden we haar kam en haarspeldjes op de meest bijzondere plekken. Ik nam tassen wol voor haar mee die op mijn zolder lagen te verstoffen, en zij haakte er spreien van op de dagbesteding. Ik vlocht haar lange haar in en zij glimlachte een brede glimlach, omdat ze dat altijd zo mooi vond staan. Vol enthousiasme liet ze me haar collectie servies zien, elke ochtend weer, die kopjes in die prachtige kast was het enige in haar huis dat een vaste plek had.

Na een poosje ging het niet meer thuis, liep ze vroeg in de ochtend steeds vaker op straat te zoeken, naar het huis van haar zus, naar haar eigen huis. Verloor ze de controle steeds een beetje meer, nam het vergeten toe. Uiteindelijk moest ze noodgedwongen afscheid nemen van haar thuis. Gelukkig vonden ze voor haar een nieuwe fijne plek, op een geweldige lokatie, midden tussen het groen. Een warme en fijn thuis met voldoende wol voor heel veel spreien, en een plekje voor die mooie kast met al haar kopjes. Was er voor haar heel veel warme zorg, de klok rond.

Ik nam afscheid en zorgde verder, voor heel veel andere mensen. Maar ik miste dat zorgen voor haar echt nog een poosje. Want sommige mensen sluipen ongemerkt naar binnen, en nestelen zich in een ruimhartig hoekje van mijn malle zorghart. Een zorghart waarin altijd nog wel een plekje vrij is.