Christine

Dementie komt niet alleen voor bij oude mensen, dat was ik alleen nog maar zelden in de praktijk tegengekomen.

Tot ik voor Christine ging zorgen. 

Ze was maar een paar jaar ouder dan ik was op dat moment.

Die eerste keer dat ik bij haar aanbelde bekeek ze me vol achterdocht. Ze had ‘echt geen hulp nodig om zichzelf te verzorgen, ze kon alles nog prima zelf’. 

Het duurde een poosje voor ik haar vertrouwen had gewonnen, maar al snel was er een vorm van herkenning als ik in de ochtend voor de deur stond.

Samen verzorgden we haar ontbijt, want ze was vergeten hoe dat moest.

Ze vergat of ze al had gegeten, hoe ze een broodje moest smeren, en waar de hagelslag ook alweer stond. 

Alles was een zoektocht. 

De chaos in haar huis was representatief voor de chaos in haar hoofd. 

Op mijn vraag of ze al onder de douche was geweest, antwoordde ze steevast dat ze vroeg in de ochtend al had gedoucht. 

Vergeten

Ook al was nergens een natte handdoek te bekennen. 

Ik nam tassen wol voor haar mee die op mijn zolder lagen te verstoffen, en zij haakte er spreien van op de dagbesteding. In de ochtend vlocht ik haar lange haar in en zij glimlachte een brede glimlach, omdat ze het zo mooi vond staan.

Vol enthousiasme liet ze me haar collectie servies zien, elke ochtend weer. De kopjes in die antieke kast was het enige dat een vaste plek had.

Na een poosje ging het niet meer thuis. 

Vroeg in de ochtend liep ze steeds vaker op straat, te zoeken naar het huis van haar zus, of naar haar eigen plekje. Ze verloor de controle steeds een beetje meer, want het vergeten nam toe. 

Uiteindelijk moest ze noodgedwongen afscheid nemen van haar thuis. 

Gelukkig vonden ze voor haar een nieuwe fijne plek, op een geweldige lokatie, midden tussen het groen. Een warm en fijn thuis met voldoende wol voor heel veel spreien, en een plekje voor die mooie kast met al haar kopjes. 

Ik nam afscheid en zorgde verder, voor heel veel andere mensen. Maar ik miste dat zorgen voor haar echt nog een poosje. Want sommige mensen sluipen ongemerkt naar binnen, en nestelen zich in een ruimhartig hoekje van mijn malle zorghart. 

Dat zorghart waarin altijd nog wel een plekje vrij is.

#verpleegkundige#ikzorg#dementie