Kapotknuffelen

Het is bizar hoe snel alles om me heen veranderd. Ineens is daar dat virus, dat tot voor kort een soort’ ver van mijn bed show’ was. Alles wat we tot een paar weken terug compleet voor lief namen, is ineens op losse schroeven gezet.

We kunnen die citytrip, die we even tussendoor gingen plannen, wel vergeten. Wintersport, zonvakantie, minibreak, met dat busje de wereld over zwerven (waar we echt heel erg dol op zijn), schrijf gewoon maar op je buik voorlopig, want thuis blijven is ineens de richtlijn. Volgens de berichten is het allemaal levensgevaarlijk, en praktisch gezien überhaupt niet meer mogelijk. En al die luxe zal me echt een biet zijn, echt.

Scholen gaan dicht en alle kindjes zijn ineens elke dag thuis. Al die ouders worden ongetwijfeld tot waanzin gedreven, want het normale ritme is voorlopig verleden tijd. Ik luister naar alle verhalen, zie alle gekkigheid en de oprechte angst die ontstaat. Het hamsteren van dagelijkse boodschappen en dagelijkse persconferenties op televisie. Anderhalve meter afstand wordt ineens een standaard gewoonte. ZZP-ers en kleine zelfstandigen maken zich zorgen om hun inkomen en twijfelen over hun voortbestaan op zakelijk gebied.

Tussen al die ellende door ga ik elke dag naar mijn werk, de zorg draait gewoon door en de chaos is echt compleet momenteel. Er zijn heel veel bezorgde clienten en heel veel bezorgde medewerkers. Maar dat is echt peanuts vergeleken met alle andere echte zorgen, levensbedreigende zorgen die hopelijk aan mijn deur voorbij gaan.

Liefde

Natuurlijk mis ik dat ik mijn vriendinnen niet kan knuffelen, en niet kan doorzakken met ze in de kroeg. Er is weinig fijner dan half slappe lacherig tegen ze aan te leunen of ze een dikke smakzoen geven. Ik mis het onbezorgd zijn, het zonder nadenken de straat op draven, en ik mis zelfs het mopperen op de ochtendfile die er nu niet meer staat. Ik mis zeiken over ‘wat moet ik nou weer eten’ of ‘ waar gaan we dit weekeind nu weer heen’. Ik mis feestjes, mijn ouders, alle liefde en onnoemelijk veel meer.

Maar bovenal mis ik mijn kinderen, die ik nu niet kan vasthouden in deze hele onvoorspelbare en angstige tijden. Lang leve FaceTime! Die prachtige dochters van ons, die contact met elkaar hebben gehad de afgelopen week, zoals ze elke week hebben. Maar onze oudste heeft ook contact gehad met haar beste vriend. Die beste vriend die op de intensive care nu tegen dat hele akelige virus vecht, een jonge vader die zomaar ineens heel erg verschrikkelijk ziek werd. Ik mis dat ik mijn meiden niet vreselijk kan knuffelen nu, want dat troost zo fijn. Ze over hun rug kan wrijven terwijl ze hun zorgen met hun mama delen, zoals we altijd doen.

Ik realiseer me dat alles wat ik altijd voor lief nam, waar ik nooit over nadacht, dat doodgewone dagelijkse liefdevolle contact met iedereen die me zo lief is, retebijzonder is. En als dat contact hopelijk over korte tijd weer veilig kan, dan ga ik ze allemaal kapot knuffelen. Gewoon omdat het kan. Omdat dat eigenlijk het enige is wat echt belangrijk is in het leven. De liefde voor elkaar.