Het corona-leven begint zich te nestelen in onze dagelijkse routine. Het is best gek hoe snel dat gaat. Voor ons tweetjes veranderd er eigenlijk weinig, we gaan elke dag naar ons werk en aan het eind van de dag weer naar huis. We koken, volgen het laatste nieuws, bellen met onze ouders. En lang leven FaceTime, vrijdagmiddag zaten we met een wijntje even met vrienden van ons te beeldbellen. Na het werk rijd ik vaak bij onze dochters langs, om ze even in het echt te zien. Ik blijf op afstand natuurlijk, knuffelen is er niet bij en wat mis ik ze, gigantisch. Maar onze gezondheid staat met stip op één dus pas ik me aan.
De afgelopen dagen zie, en lees ik vooral, dat heel veel mensen het belang van afstand houden niet echt onder ogen zien. Dat het afstand houden vooral voor een ander geld. Bossen mensen gaan tegelijk naar het strand of het bos, in de supermarkten is het druk en ik zie gezinnen met elkaar boodschappen doen. Er schijnen ‘Fuck de corona-party’s’ georganiseerd te worden, hoe stom kan je zijn.
Met elkaar
Gister las ik een helder stuk van een epidemioloog en het belang van afstand houden, waarom we dat moeten doen. Het virus is niet te stoppen, maar door dat afstand houden blijft het voor ons landje behapbaar. Dan komen de ziekenhuizen niet overvol te liggen, zodat ook de bezoekers van die ‘fuck de corona-party’s de zorg krijgen die ze nodig hebben.
Ik heb me inmiddels als vrijwilliger aangemeld bij het ziekenhuis bij ons in de buurt. En ook al zijn mijn weken gevuld, in die weekeinden kunnen ze mijn extra paar handen vast gebruiken. We moeten het met elkaar doen toch? Nu meer dan ooit.
Voor iedereen die weinig meer kan doen dan thuis blijven: doe dat alsjeblieft. Zodat iedereen de zorg kan krijgen die hij of zij nodig heeft, ook volgende maand nog. Hopelijk kunnen we over een poosje dat virus indammen, en zal de rol die het nu het speelt in ons dagelijks leven wat kleiner worden. Kunnen we weer knuffelen en feestjes vieren. Maar één ding is echt overduidelijk: laten we het in vredesnaam serieus nemen!