Alle beetjes helpen.

Elke dag lees ik de kranten, volg ik het nieuws, ik kan niet anders. Ik probeer naarstig op de hoogte te blijven van die voortrazende corona ontwikkelingen die zich als een verwoestende stroom ellende over de wereld verspreiden. In een vingerknip is zoveel zo heel anders. De krant staat vol indrukwekkende verhalen over heel veel ziekte en heel veel dood.

Wat een verschrikkelijk allesomvattend verdriet.

Economische narigheid, teleurstelling over plannen die in het water vallen, en zoveel mensen die ineens zonder baan en inkomen zijn. Die onzekerheid moet angstig zijn.

Trots

Ziekenhuizen bereiden zich voor, enorme hoeveelheden IC bedden worden klaargezet en er zijn discussies over de beschermingsmiddelen die nog beschikbaar zijn. Elke dag heb ik familie’s aan de telefoon, probeer ik te laveren tussen al die angst. Ik probeer er niet teveel over na te denken, het is te overweldigend. De enorme impact van alles wat er momenteel gebeurd valt onmogelijk te bevatten. We zitten middenin een horrorfilm, en ik ben nou eenmaal meer een sprookjesmeisje. Ik ben dol op een film die goed afloopt en ik twijfel nogal over het einde van deze film.

Naast al die enorme heftige noodscenario verhalen vertel ik met trots het verhaal van mijn moedertje van eenentachtig. Omdat er een tekort is aan goede beschermingsmiddelen zit zij, samen met nog een aantal andere dames, achter de naaimachine. Naait ze overschorten die, nadat ze behandeld zijn met een speciaal goedje, als beschermende kleding kunnen worden gebruikt. Door al die zorgmedewerkers, die in de voorste linie werken. Trots ben ik, rete trots op mijn mams. Ze had aan een half woord van mij genoeg. Direct wilde ze aan de slag, wilde ze iets doen, wat dan ook.

Alle kleine beetjes helpen, absoluut, dus hierbij een enorme shout out naar al die bikkels die ondersteunen waar mogelijk. Lieve mam, ik ben retetrots op je, dank je wel!