Die lockdown

Die leedlat, een van mijn medeschrijfsters voor baby en kind, had het gister over. En als die leedlat ergens in past, dan is het wel in het huidige tijdsbeeld. Met een heerlijke kop zwarte koffie zit ik vroeg in de ochtend wakker te worden. Ik ben een rasechte early bird. Scrollend door Linkedin, door de krantenberichten, en langs luchtigheid op Facebook, lees ik even bij. En eigenlijk kom ik vooral heel veel negativiteit tegen. Op een enkele positieve uitzondering na, en dat verbaasd me.

Mensen strijden momenteel om het hardst wie het slechtste af is binnen de huidige maatregelen. Maar volgens mij zijn we allemaal slecht af, op onze eigen manier. Alle strijders in de ziekenhuizen, in de verpleeghuizen, in de thuiszorg, absoluut moeilijk. De thuiszitters zonder baan, en teveel tijd om zichzelf gek te maken met de vraag hoe het nu verder moet, ook beroerd. De mensen die ” gewoon’ doorwerken en proberen die afstand te behouden. Die stuk voor stuk proberen niet te verzanden in gekift, om anderen op voldoende afstand te houden, net zo rot.

Leedlat

Regeringsleiders die onmogelijke keuzes moeten maken en pas achteraf zien of ze het ‘goed’ gedaan hebben, thuiswerkende vaders en moeders die in een spagaat zitten, iedereen die te maken krijgt met ziekte en verlies, die afscheid moeten nemen van geliefden op een soms onmogelijke en onmenselijke manier. Allemaal heel erg afschuwelijk en heel erg waardeloos.

Maar wat er nu om me heen gebeurd, voelt voor mij als onnodige stemmingmakerij en zinloos gezwets. Stop die energie lekker in een stuk oplossingsgerichtheid en meedenken, in plaats van alleen maar kritiek te leveren. Alsof er momenteel mensen op deze aarde zijn die de wijsheid in pacht hebben. Het is toch vooral voortschrijdend inzicht. Om te moeten beslissen voor heel veel anderen, midden in die spotlights, lijkt me een welhaast onmogelijke opgave. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat ik niet in die schoenen hoef te staan, want dat is echt geen sinecure met zoveel mensen die het ‘ beter weten’.

Maar mijn leven voelt momenteel niet als zwaar dus wellicht zit daar het verschil in gevoel in, ik heb geen idee.

Vandaag ben ik eenenvijftig geworden, en ik geniet volop van alle lieve felicitaties, digitaal of in mijn brievenbus. Bovenstaande foto maakt ik vanmorgen vroeg, dat was weer een mooi cadeautje. Laten we nu vooral nuffig gedrag loslaten, en elkaar een beetje ruimte geven. Kritisch zijn is prima. Maar te kritisch zijn zorgt voor nog meer angst, en volgens mij zitten we daar nou net niet op te wachten.