Met haar rug naar me toe zit ze stil in haar stoel, haar schouders zijn hoog opgetrokken. Het ongemak straalt uit haar gespannen houding, ze is benauwd en ademhalen gaat moeizaam.
Rustig groet ik haar goedemorgen en ik loop ruim om haar stoel heen, zodat ze me kan zien. Op veilige afstand glimlach ik vriendelijk, naar ik hoop geruststellend, en vertel dat ik haar medicijnen ga pakken. Vervolgens verstop ik mijn glimlach achter mijn mondkapje.
Kalm dien ik haar medicatie toe, en moedig haar aan vooral rustig te inhaleren. Stil zit ik naast haar en na een aantal minuten zie ik de eerste tekenen van opluchting. Vanachter dat mondkapje blijf ik rustig praten, mijn glimlach ziet ze hopelijk ook in mijn ogen, maar het liefst gooi ik hem af. Voor haar bescherming hou ik hem natuurlijk op, maar iemand vanachter dat scherm geruststellen is pijnlijk lastig.
Na een stief kwartiertje doet de combi medicatie zijn werk, ze glimlacht en krijgt weer praatjes, ik zie opluchting, ontspanning. Ik ga op afstand zitten en doe mijn mondkapje af. We praten wat en nu ze minder benauwd is, neemt de verwardheid in haar ogen ook wat af.
Als je dementie hebt, en je dan ook nog benauwd wakker wordt, is de wereld even heel angstig, met die mist in hoofd en longen, mist die zich maar niet lijkt op te lossen. Hoe eenzaam moet dat gevoeld hebben, ongrijpbaar, als je niet kan vatten wat er gaande is.
Zacht verzorg ik haar verder, maak ontbijt, heb ik aandacht voor haar alleen, tot ik verder moet.
Ondergewaardeerd
Ik moet denken aan het applaus dat we kregen, en aan alle collega’s die dagelijks buffelen in de zorg, ook buiten de ziekenhuizen. En dat blijven doen, elke dag opnieuw. Het zijn voor iedereen spannende tijden, maar voor de directe zorg toch net iets meer.
Als ik alles heb opgeruimd zeg ik haar gedag, ontspannen zit ze achter een door mij gezette kop koffie. We glimlachen naar elkaar en met een laatste zwaai vertrek ik.
Ik vind er het mijne van, van al die ontwikkelingen, maar ik weiger cynisch te worden of te verzuren. Er valt weinig meer te verwachten van de politiek behalve loze beloftes en lege stemmingen. Waar grote bedrijven grote geldbedragen geïnjecteerd krijgen, blijft de zorgwereld op zijn tandvlees doorworstelen. Ik doe mijn werk, met liefde, omdat zij dat verdiend. Dat ook de zorg meer verdient, maar ondergewaardeerd zal blijven, doet me meer pijn dan ik ooit kan uitleggen….
1 thought on “Zorg verdient beter”