Zorg verdient beter

Met haar rug naar me toe, zit ze stil in haar stoel, haar schouders hoog opgetrokken. Het ongemak straalt uit haar gespannen houding,
Rustig groet ik haar goedemorgen en loop ruim om haar stoel heen, zodat ze me kan zien. Op veilige afstand glimlach ik vriendelijk, geruststellend hoop ik, en vertel dat ik haar medicijnen ga pakken. Vervolgens verstop ik mijn glimlach achter mijn mondkapje.

Kalm dien ik haar medicatie toe, en moedig haar aan vooral rustig te inhaleren. Stil zit ik naast haar en na een aantal minuten zie ik de eerste tekenen van opluchting. Vanachter dat mondkapje blijf ik rustig praten, mijn glimlach ziet ze hopelijk ook in mijn ogen, maar het liefst gooi ik hem af. Voor haar bescherming hou ik hem natuurlijk op, maar iemand vanachter dat scherm geruststellen is pijnlijk lastig.

Na een stief kwartiertje doet de combi medicatie zijn werk, ze glimlacht en krijgt weer praatjes, ik zie opluchting, ontspanning. Ik ga op afstand zitten en doe mijn mondkapje af. We praten wat en nu ze minder benauwd is, neemt de verwardheid in haar ogen ook wat af.

Als je dementie hebt en je dan ook nog benauwd wakker wordt, is de wereld even heel angstig, met mist in je hoofd en longen die zich maar niet lijken te vullen. Hoe eenzaam moet dat even gevoeld hebben.
Zacht verzorg ik haar verder, maak ontbijt, heb aandacht voor haar alleen, tot ik verder ga met mijn route.

Ondergewaardeerd

Ik moet denken aan het applaus dat we kregen en aan alle collega’s die zo hebben gebuffeld in ziekenhuizen, verpleeghuizen, in de thuiszorg. Het waren voor iedereen spannende tijden, maar voor hen toch net iets meer. En tot mijn verdriet voel ik , weet ik, dat er in die zorg niets gaat veranderen. Als ik de kranten moet geloven tenminste. Nog steeds regeert de keuze voor het geld boven de keuze voor de mens. We voelen ons ondergewaardeerd, steeds opnieuw.

Als ik alles heb opgeruimd zeg ik haar gedag, ontspannen zit ze achter een door mij gezette kop koffie. We glimlachen naar elkaar en met een laatste zwaai vertrek ik.

Ik vind er het mijne van, van al die ontwikkelingen, maar ik weiger cynisch te worden of te verzuren. Er valt niets meer te verwachten van de politiek behalve loze beloftes en lege stemmingen, daarvoor op tijd komen blijkt al teveel gevraagd. Waar grote bedrijven binnen een paar dagen grote geldbedragen geïnjecteerd krijgen, blijft de zorgwereld op zijn tandvlees doorworstelen. Ik doe mijn werk, met liefde, omdat zij dat verdiend. Dat ook de zorg meer verdient, maar ondergewaardeerd zal blijven, doet me meer pijn dan ik ooit kan uitleggen….