Mijn enthousiasme, het is een zegen en een vloek. Want ik mis soms een beetje dat gen, dat inziet dat niet alles kan, wat ik in mijn hoofd heb. Tikkie onnozel soms.
Ik denk weleens dat ik daarom met een man ben getrouwd, die soms voor mij het onmogelijke mogelijk maakt. Heerlijk is dat. Wat zijn ogen zien, maken zijn handen. En dat wordt hij ook weleens gruwelijk zat natuurlijk, maar dat is een andere discussie.
Zelf klussen
Afgelopen week had ik een verrassing bedacht. Als kers op de taart, voor die handige vent van mij. Leuk, dacht ik. Want na heel veel jaren dromen en klussen aan ons huis, begint dat paleis eindelijk voltooid te raken. Die enorme tuin, was ons laatste project. En ook al hebben we het echt allemaal samen gedaan, het uitdenken stond ook op zijn lijstje. Geen sinecure, je eigen huis verbouwen, je kan het maar één keer volledig verkloten zeg maar.
Had ik iets eenvoudigs bedacht? Nee natuurlijk niet, ik wilde een echt geweldig mooie picknicktafel achter. Hoe ik dat enorme ding onze tuin in krijg, daar had ik verder niet over na gedacht. Kwam vast goed, dacht ik bij mezelf. Onnozel, daar heb je hem weer.
Dat die gedachte een lichtelijke misvatting was, tja, dat hadden jullie inmiddels vast begrepen. De verassing was compleet, dat wel. En hij staat geweldig, dat ook. Met dank aan de meneer die hem aan ons verkocht, en heel veel lieve, sterke buurmannen. Want het was wel een dingetje, om dat loodzware ding door onze ietwat ‘pittoreske’ poort te vervoeren.
We vierden dit weekeind, met heel veel koude biertjes, aan die waanzinnig mooie stoere tafel, dat die verbouwing officieel ten einde is. De afgelopen negen jaar zijn er ontelbaar veel containers puin afgevoerd. Van boven naar beneden is nu bijna alles in ons huis vernieuwd. Hebben we gevloekt, gejankt en bij tijd en wijle gedacht waarom we dit toch wilden, dit oude onooglijke hok.
Vanmiddag lag ik in mijn hangmat om me heen te kijken en ineens wist ik weer waarom 🙂