Weer onderweg

Het kriebelde al een poosje bij ons, ruim twee weken op dezelfde plek staan doen we al een hele poos niet meer. En die omgeving speelde toch ook een doorslaggevende rol bij die beslissing. Buren op de camping die hun televisie hard aanzetten in de avond, om dan voor de camper te gaan zitten kijken. Ik ontkwam niet aan het geweld van dat doordringende geluid. En ja natuurlijk lekker zelf weten, maar ik zat niet echt ontspannen bij het kaarslicht ’s avonds. Onze achterburen staken in de avond een bouwlamp aan om te kunnen koken, anders zagen ze niks. Ook lekker zelf weten 🙂 Maar wederom droeg het niet bij aan de knusheid van een zwoele avond met dat felle licht tot een uur of elf. Hoog tijd dus, om te verkassen.

Gisterochtend werd ik wakker, porde de liefste uit zijn roes en zei dat we maar beter onze biezen konden pakken. Binnen no time was ons schatje ingepakt, en snorrend te wachten om weer op avontuur te gaan. We hadden de oranje gebieden gecheckt, kozen een ongeveer richting en weg waren we.

Franse charme

Onderweg reden we langs slaperige dorpjes, met hun prachtige huizen en kronkelige oude bomen op het plein. Op knusse terrassen zaten veel fransen aan hun koffie, of lekker met hun krantje. We kochten bij een kraampje langs de kant van de weg zalige rijpe perziken, een paar mooie vijgen, een handvol pruimen en enorme banaansjalotten.

Ik genoot intens van dat landschap, van alle uitgestrekte velden met hun gesnoeide lavendel, zo keurig in een rij. Lange rijen wijnranken, net gestript van hun vruchten en waar ik ook keek zag ik prachtige oude walnoten en vijgenbomen, op soms onmogelijke plekken. De charme van dat franse, daar krijg ik nooit genoeg van.

Vanuit een rijdende auto, dat prachtige land vastleggen is best een opgave, maar sommige zijn nog best goed gelukt 🙂

Een paar uur later vonden we weer een fijne nieuwe plek. Bubbelend van enthousiasme verslonden mijn ogen elk detail van weer een ander onbekend stukje franse charme. Maar daarover morgen meer!