Nieuwe stek

Nu onze vakantie ten einde loopt, helaas, besloten we vanmorgen les Bastets te verlaten. Met frisse tegenzin kan ik wel zeggen. Maar er is een tijd van komen, en een tijd van gaan nietwaar? Wat ook meteen die droom van dat onbetaalde verlof weer aanwakkerde. Want we zouden best een maand of twee samen rond kunnen zwerven, de liefste en ik. En wellicht nog wel wat langer.

Vandaag reden we langs golvende, groene heuvels welke hier en daar werden afgewisseld door goudgele, wuivende maisvelden, leeggeplukt en klaar voor het najaar. In de verte zagen we sommige bomen van de Jura al naar helrood verkleuren, de herfst is overduidelijk in aantocht. Wat een kleurenpracht, al die kleurschakeringen van donkergroen naar dat prachtige karmazijnrood, schitterend. Hoe fijn dat we vandaag nog wat zon kregen, en wat warmte. Op die koetelsnelheid reden we langs machtige rotspartijen, moest ik natuurlijk weer plassen op onmogelijke momenten en kwam ik ook vandaag weer ogen tekort.

Al die schoonheid om ons heen, elke dag houd ik een beetje meer van dit prachtige land. Waar anders dan hier staan leegstaande, vervallen panden gebroederlijk naast prachtig onderhouden huizen met hun authentieke houten luiken. Lieflijke bankjes staan verspreid over schaduwrijke pleintjes, waar oude mannen kletsend en roddelend onder massieve kastanjes hun koffie drinken. Ik zie romantische binnentuinen vol bloemen en knoestige oude bomen, bloeiende oleanders wringen zich door sierlijke metalen hekken heen en blauwe regens kruipen langs oude gevels omhoog. We zagen onderweg genoeg knusse, authentieke leegstaande stulpjes, waar we wel een poosje zouden kunnen wonen.

Pittoresk

Wederom kwam ik ogen tekort. En voor wie denkt: zo pittoresk is het allemaal niet. Fout, zo pittoresk was het echt. Kasteeltjes boven op heuvels waarvan de torens tussen die verkleurende bomen omhoogstaken, ik zag er vandaag een hele hoop. Sommige ervan ruïnes, sommige nog prachtig intact. Foto’s maken, ik probeerde het oprecht vandaag, niet gelukt helaas. Soms was ik zo onder de indruk van al die pracht, dat ik te laat was met mijn telefoon. En die rijdende auto helpt ook niet, voor ik het wist waren we er voorbij.

Wat maakt het uit, we genoten weer samen. Van gewoon dat onderweg zijn, dat samen zijn, van al die waanzinnig prachtige natuur waar we doorheen reden. We belanden uiteindelijk op camping de Trélachaume aan een geweldig mooi stuwmeer. Niet helemaal onze smaak, deze camping, maar een prima plek om een nachtje te zijn. Alle voorzieningengen waren dik in orde hoor, maar het is een gevoel. We weten het meestal meteen na aankomst, ja of nee. Morgen gaan we weer op pad, binnendoor, op zoek naar nog veel meer moois!