Eindelijk

Hij staat, eindelijk. Maar het was geen sinecure om die houten schuur te bemachtigen. Je zou het niet verwachten, toch? Precies een jaar nadat we die eerste schuur bestelden is onze tuin gewoon af. Ik kan het zelf amper geloven. Wat was die tuin een enorme lap ellende, en wat hebben we hard gewerkt om er iets moois van te maken. Containers vol met bomen, wortels en andere narigheid kwam eruit. Al was er natuurlijk nog wel een klein drama, vanzelfsprekend, als toetje toe. ‘Jullie schuur, daar rust een vloek op lijkt wel’ zei een buurvrouw treffend. Stiekem voel ik dat ook zo. Er was helemaal niets dat snel en makkelijk ging met die tuin van ons.

Na een jaar wachten, en veel gedoe, hadden we afscheid genomen van die allereerste schuur. Ik geloofde er niet meer in, dat hij ooit nog door Fonteyn geleverd zou worden. Dus annuleerde ik dat ding. Vervolgens was er nog gedoe met die aanbetaling die terug moest. Vanzelfsprekend ging dat ook niet vanzelf na een jaar ellende, had ik echt iets anders verwacht?

Na veel twijfel besloten we het nog één keer te proberen, we bestelden een andere bij Bakker de houthandel. Deze schuur was echt liefde op het eerste gezicht. En wat hoopte ik heel erg verschrikkelijk dat het nu wel zou lukken. We geloofden eigenlijk niet meer dat het zomaar ineens goed zou komen. Maar we hoefden niets te betalen tot die schuur geleverd werd, hoe fijn is dat, en stiekem vonden we deze schuur vele malen mooier dan die eerste.

Tijdens onze vakantie, een goede maand later, kregen we het verlossende telefoontje: hij was er al! Een jaar van frustratie, was in een vingerknip vergeten. Nu hoefden we alleen nog maar die enorme lading mooi hout ‘even’ naar onze tuin te sjouwen.

Mooi hout

Een paar weken later werd onze schuur afgeleverd. En omdat wij als laatste van die acht onder één kap, onze tuin aan het einde van die enorme pittoreske steeg hebben, was dat geen sinecure. Betonnen poeren, daksingels, dikke douglasbalken, heel veel rabatdelen, deuren, kozijnen, de lijst was eindeloos. Schitterend, al dat mooie hout, en loodzwaar, ook dat. En Cynt is geen bouwvakker dus het was best pittig, dat sjouwen. Natuurlijk regende het pijpenstelen. Uur na uur na uur, dat was nog een rasecht scheutje extra drama. Volledig in lijn met al het andere gedoe natuurlijk, die regen complementeerde alle shit.

Drieënhalf uur later en twaalf kilometer aan stappen verder lag alles in de tuin en was ik volledig kapot, echt alles deed zeer. Dankzij onze lieve, jonge en vooral sterke buurman hebben we het wel mooi geflikt. Die kwam ons helpen, toen we even dachten dat we met zijn tweetjes minstens tot middernacht bezig zouden zijn. Dat warme bad waar ik me daarna in liet zakken, voelde waanzinnig fijn, en ik kwam er vervolgens bijna niet meer uit, uit dat bad. Geen achttien meer zeg maar.

Dankzij Sten, die een prachtig potje kan timmeren, is het zo allemachtig mooi geworden. Ik kan niet uitleggen hoe razend gelukkig ik ermee ben, en ook hoe trots ik ben op het eindresultaat.

Het koste heel veel bloed, zweet en tranen. En bakken met stress, frustratie, en spierpijn, die ook. En soms wisten we oprecht niet of ons huis echt ooit eens af zou komen. Soms voelde al het geploeter gewoon wat uitzichtloos. Maar nu zitten we, na negen jaar, in de afrondende fase. Eindelijk, eindelijk kan ik ook van dat laatste stukje van ons prachtige huis gaan genieten.