Elke dag

risico

Dat malle virus dringt zich op in mijn dagelijks leven, en elke dag kruipt het een stukje verder. Mijn ouders die kwetsbaar en op leeftijd zijn, blijven veelal binnen. Ondanks de enorme saaiheid van hun dagelijks bestaan, is het vermoeden van de verwoestende werking op hun gezondheid een scenario dat ze liever ontwijken. Zoveel als mogelijk tenminste. Dat ze ook de kleinkinderen weinig zien doet pijn.

Onze oudste werkt namelijk in het speciaal onderwijs. Momenteel zit ze in quarantaine, en vliegt ze tegen de wanden op. Ze kijkt verlangend uit naar het moment dat ze weer naar buiten mag. Dagelijks werken met een grote groep jonge kinderen, maakt het risico om besmet te worden zeer wel aanwezig. Veel van haar collega’s zijn ziek, en sommige zijn heel erg ziek, dus moest zij tien dagen binnen zitten. Want ze had contact gehad met al haar zieke collega’s, afstand houden lukt in de praktijk soms gewoon echt niet. Ik ben heel dankbaar dat ze vooral verveeld is en geen klachten kreeg. Maar de bezoekjes aan opa en oma worden wel overgeslagen.

Risico

Ook onze jongste loopt risico, zij werkt momenteel op de covidunit van een verpleeghuis. Ze vind het pittig, omdat alle bewoners met dementie van de afdeling covid positief zijn. Al die zieke mensen, dat doet iets met je. Volledig ingepakt draait ze daar haar dienst. Want ze kwamen handen tekort, al die gaten in de roosters waren niet meer te dichten. Dus laat zij haar handen wapperen, ondanks het feit dat ze geen zorgachtergrond heeft, en draagt ze zo haar steentje bij.

De zoektocht naar een fijne plek voor al die mensen die uit het ziekenhuis ontslagen kunnen worden, maar niet meer, of nog niet, naar huis kunnen, is een intensieve. Samen met mijn collega’s, vul ik daar mijn dagen mee. En elke dag wordt die zoektocht een stukje onmogelijker lijkt wel. De beddendruk is groot en de mogelijkheden zijn nou eenmaal niet eindeloos, de mogelijkheden zijn bijzonder krap. Hoe hard we er met zijn allen ook aan werken om die mogelijkheden te creëren.

Maar elke dag blijven we doen wat we kunnen, en hopen vooral ook met zijn allen dat er heel erg snel een eind aan komt.

Published by Cynthia Poen

Ik ben een schrijver, en daar ben ik retetrots op. Het duurde even, voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *