Op zondagochtend, vult ons huis zich bijna wekelijks met een scala aan geuren, en dat voelt altijd zo warm en knus. Voorkoken is een fijn klusje op die lome luie zondag. Juist omdat ik zo razend dol ben op curry’s en andersoortige stoofpotjes, maak ik dat in alle rust op een vrije dag. Dan is er tijd zat om alles een uur of wat in de oven te laten sudderen. Al die kruiden die heerlijk op hun gemak die diversiteit aan rijke smaken afgeven, aan dat lekkere gerecht. Voor deze zondag staat er pastinaaksoep en een grote pan chili op het menu. Terwijl de chili staat te pruttelen, een vers soepje verorberen op de zondagmiddag, met wat uitgebakken spekjes en een bruschetta met een beetje zout, echt jummie.
Maar ook mijn favoriete curry, of dat Italiaanse stoofgerecht dat een uur of vier in de oven moet, laten het huis altijd zalig ruiken. En het verveelt nooit, ook niet onbelangrijk.
Tijdens het koken staat er meestal een kookprogramma aan, zo’n ongecompliceerd ‘zachtjes op de achtergrond’ vermaak. Lof it. In de huidige waanzin van de wereld, is het belangrijker dan ooit om af en toe te ontsnappen aan dat dagelijkse drama. Om me daar soms even voor af te sluiten, want momenteel heb ik er meer dan ooit behoefte aan.
Ik ga niet voor elk kookprogramma hoor, daarin ben ik best kieskeurig, het moet vooral relaxed zijn. Geen omhoog gevallen dames die kirrend in de keuken staan, bleh, daar krijg ik pas echt de kriebels van. Maar sommige pannenroerders zijn oprecht zalig om naar te luisteren. Er was een poosje een Ierse jongeman die, ogenschijnlijk zonder enige inspanning, allerlei lekkers tevoorschijn toverde. Ik genoot vooral van dat geweldige accent, Iers of Schots horen spreken vind ik zalig. Waarom ik dat vind, ik heb echt geen idee, maar het klinkt gewoon gezellig.
Masterchef Australie, ook favoriet. De andere versies, de Nederlandse of de Amerikaanse, brrrrr, daar gril ik van. Maar de Australische, daar ga ik echt voor zitten. Prachtige televisie vol hartstocht, emotie en warme vriendschappen. Dat spat echt van dat scherm en dat vind ik machtig mooi. Oprechtheid in optima forma, zo zie ik dat tenminste. Natuurlijk blijft het televisie, maar het komt op mij ongekunsteld over, en vooral dat is van belang om me in een programma te kunnen vangen.
Televisie
Project Rembrandt, ook zo fijn. Het is mooie oprechte televisie, en ook heel ontspannend om daarin onder te duiken. Kunst zien ontstaan, voor je ogen gemaakt zien worden, prachtig. Schoonheid kunnen creëren vanuit jezelf, een leeg canvas tot leven brengen, ik heb er een enorme bewondering voor.
Daarnaast steek ik er ook nog iets van op. Over compositie bijvoorbeeld, wat in het programma geleerd wordt aan de aspirant schilders, ik let er zelf nu ook op als ik tijdens het wandelen een foto maak. Zelfs met mijn mobieltje lukken die foto’s dan soms best aardig. En af en toe schrijf ik eens mee tijdens een kookprogramma, ook al moet dat qua hoeveelheden vaak op de gok. Dat wordt dan een beetje van dit en ongeveer zoveel van dat. Maar het lukt vaak redelijk wel, en ik heb er zowaar wat lekkere recepten aan overgehouden. De kick als iets dan zalig smaakt, met dat op de gok en alleen mijn herinneringen voor het daadwerkelijk koken ervan, is zo leuk.
Dat houd me mooi bezig deze winter, foto’s maken tijdens mijn wandelingen en gezellige potjes koken op de zondag. Onderwijl tel ik de dagen tot we komend voorjaar hopelijk weer met ons schatje op pad mogen. Want dan gaat de vlag uit!