De eerste keer dat ik bij iemand thuis waakte, staat in mijn geheugen gegrift. Het was een kroegbaas, en bleek een goede kennis te zijn van een oom van mij. Ook weer zo bijzonder. Ik was overrompelt, omdat hij nog zo jong was, juist daarom. Hij stond nog zo vol in het leven. Zijn kinderen waren van mijn leeftijd, twintigers, dat confronteert extra. Toch was daar die berusting, ondanks het overweldigende verdriet dat er ook was, richting zijn einde.
Een dierbare oom van mij was een paar jaar ervoor op jonge leeftijd overleden. En dat hele proces had op mij een diepe indruk gemaakt. Die periode, van de diagnose tot aan zijn overlijden, ging gevoelsmatig razendsnel. Al onze harten waren gebroken, en de hele familie was er kapot van. We zijn geen grote familie en we waren, toen zeker nog, enorm close. We misten die pretletter, die gangmaker op feestjes, zijn branie, gekkigheid en liefde. Dat was mede de reden dat ik waakzorg wilde verlenen, om te kunnen ondersteunen tijdens die laatste levensfase, als een soort eerbetoon aan hem. Om dat te mogen doen, voelde voor mij ongelofelijk waardevol.
Stilte
Die allereerste keer vond ik razend spannend, je staat daar in je uppie, moet het alleen doen. Maar we hadden direct een klik, en het verlenen van die warme zorg ging eigenlijk als vanzelf. We voerden mooie gesprekken, tijdens de stilte van de nacht, en die band die dan ontstaat is een hele bijzondere. Ik kan het niet uitleggen, maar het is oprecht prachtig. Tijdens dat laatste stukje van het leven valt er zoveel weg, dan is er alleen nog dat pure zijn. En naast al dat verdriet is er soms ook blijdschap, en dankbaarheid. Maar vooral ook heel veel liefde. De eigenheid van iemands ziel, die basis van het leven.
Drie nachten zat ik naast hem, zorgde ik. toen eindigde zijn leven, heel zacht was daar ineens die absolute stilte. Ik ben er altijd dankbaar voor, als die zachtheid er is. Want soms is er hevige strijd, eindigt dat leven niet rustig en stil.
Ik heb er nooit spijt van gehad, van al die jaren waakzorg, ook al greep het me soms ongenaakbaar bij de strot, al dat verdriet en alle dood. Jong, nog jonger, veel te jong, het volgde elkaar onverbiddelijk op. Bruut en rauw was daar steeds dat onherroepelijke einde. Zoveel mensen die moesten loslaten, een vader, een moeder, een geliefde, een kind. Maar dankzij al hun levenslessen en wijsheden, en dat waren er een hele hoop, ben ik steeds opnieuw dankbaar voor elke nieuwe dag.