Die doodgewone donderdag begon stormachtig, door die storm die buiten woedde maar die zich ook in mijn binnenste roerde. Want ik voelde me verre van fit, het voelde als een opkomende verkoudheid eigenlijk. Maar gezien de huidige tijd, kon dat gevoel ook op iets anders duiden, ik hoor het om de haverklap.
Ik voelde vooral weerstand, diep van binnen, want nu moest ik ook in die achtbaan stappen. Voor mezelf welteverstaan, door mijn werk zit ik al veel te lang in dat coronacircus. Maar toch maar laten testen dus, binnen blijven en wachten op die uitslag. Ik had het gepresteerd om daar een heel jaar uit weten te blijven, ik was nog nooit getest en ben ook een heel jaar klachtenvrij geweest. Geen verkoudheid, geen koorts of ander lamlendig gedoe, best bijzonder vind ik dat.
Ik voelde me helemaal niet ziek die ochtend, hoogstens wat rammelig, maar ik had onmiskenbaar verhoging. En een ander in gevaar brengen omdat ik er geen zin in had, tja dat past niet natuurlijk. Als ik de rest van mijn omgeving voor het gemak even buiten beschouwing laat, zijn daar nog steeds wel mijn ouders die op leeftijd zijn en waar ik wel heen wil. Better safe then sorry.
testuitslag
Dus inloggen en een afspraak maken, wat echt geen sinecure bleek, door die storm waren veel van de teststraten in de buurt gesloten. En om vier dagen te wachten leek me toch ook niet oke, plus om zolang binnen te moeten blijven is niks voor mij. Watje he?! Dus dan maar iets verder rijden, ook prima. Een tikkie ongemakkelijk reed ik de teststraat in, volgde braaf de aanwijzingen en vervolgens kreeg ik dat stokje in neus en keel. De tranen liepen over mijn wangen, wauw. ‘Dat is goed hoor, zei die lieverd van de teststraat, dan zit ik diep genoeg. Onder de indruk van dat hele gebeuren reed ik terug naar huis. Hopend dat het met die welbekende sisser af zou lopen, wat ik absoluut verwachtte hoor, maar toch.
De dag na dat testen, begon ik in de middag steeds opnieuw mijn mail te checken, of die testuitslag al binnen was, gek werd ik van mezelf. En ik kon het ook gewoon niet laten he?! Alsof dat steeds opnieuw kijken het proces versneld, niet natuurlijk. Maar goed, soms is de drang sterker dan het meisje zeg maar. Midden in de nacht werd ik wakker van de liefste, die de roep der natuur even moest volgen. Snel pakte ik mijn mobiel, en ja hoor, daar blonk een mailtje, testuitslag, eindelijk.
Half slaperig klikte ik ongeduldig op alle linkjes, inlogjes en doorklikkers. Negatief stond er met dikke letters, lekker! Toch echt een tikkie opgelucht kroop ik knus weer lekker onder mijn dikke donzen. Kon ik die ochtend fijn weer naar buiten, heerlijk door die woeste wind lopend naar de bakker, fijn toch naar de kapper en gezellig bij die vrienden op visite die middag. Joe! 🙂