Thuiswerken

Ineens behoor ik tot de groep thuiswerkers. Het grootste deel van mijn werkende leven was ik een ‘directe zorger’, en daar was ik altijd trots op. Als er storm waarschuwingen werden gegeven, of ander uitdagend weer waarbij je beter thuis kon blijven, haalde ik altijd schamper mijn schouders op. Wat recalcitrant brulde ik dan naar de radio dat ‘heel veel mensen niet thuis kunnen werken’.

En soms ook een tikkie jaloers hoor, eerlijk is eerlijk, want ik moest altijd dat barre weer in. Dat thuiswerken leek me op sommige momenten best fijn. En nu behoor ik dan ineens toch zelf tot de groep bureaumensen. Dat zorgen voor een ander doe ik nog steeds, alleen een tikkie anders.

Thuis probeer ik zo ergonomisch mogelijk mijn werk te doen, wat een regelrechte uitdaging blijkt. Die zalige eetkamerstoelen, waar we uren op kunnen zitten om na te tafelen, zijn niet echt geschikt om de hele dag op te zitten. Regelmatig betrap ik mezelf op onderuitschuif-gedrag, probeer ik uit alle macht rechtop te blijven zitten, maar dat blijkt in de praktijk toch vaak een ietsiepietsie kansloos.

Wennen

Aan het kookeiland dan maar, want op die fijne barkrukken kan ik prima rechtop zitten. Tussen de schalen bananen, bossen semi-uitgebloeide tulpen en gebruikte koffiekopjes, probeer ik mijn werkstation te runnen. Met een stapel kookboeken eronder heb ik zowaar een sta-bureau gecreëerd. Mijn pc snoer zit in het keukenblad geplugd, dus voor een kop thee of een plas moet ik als een ware ballerina over dat snoer heenstappen, want voor een potje limbodansen hangt ie echt te laag. Bewust laat ik hem onhandig in de weg hangen, zodat ik tussendoor nog wat beweging krijg, anders wordt mijn dag echt veel te statisch. Zo houd ik dat ouder wordende lijf een beetje soepeltjes. Iemand noemde dat laatst niet oud maar krakend vers.

Ik moest erom grinniken, het is een prachtige term.

Ballerina

En dan zijn er natuurlijk nog de overleggen, een paar keer per dag. Leuk om steeds een ander stukje van mijn paleis in beeld te laten komen 😉 Tijdens de lunch stap ik steevast de voordeur uit voor een rondje, dat doe ik op kantoor toch minder snel. De koffie thuis is zalig en over mijn lunch hoef ik niet na te denken, de koelkast bied een ruim scala aan mogelijkheden. Minder afleiding en meer rust tijdens het werk.

En saaier, zonder de collega’s, dat ook. Even snel iets bespreken gaat minder makkelijk, en in ons werk is dat wel fijn, dus dat mis ik.

Maar het went, dat thuiswerken, langzaam maar zeker. En ik verwacht oprecht niet dat het heel erg anders gaat worden straks, als er weer wat meer kan. Dat regelmatig thuiswerken is denk ik wel een blijvertje. Gezonder voor de dagelijkse filemeldingen, en alles wat daar weer aan vast hangt. In die tussentijd blijf ik gewoon driftig de ballerina op leeftijd uithangen, en dat onderuitzak-gedrag krijg ik uiteindelijk vast ook wel onder controle.

Gewoon een kwestie van volhouden 🙂