Niemandsland

Ik zit in een soort niemandsland, zo voelt het tenminste. Afwachten, ik haat het. Ik ben razend dankbaar dat ik thuis kan werken, want van teveel drukte om me heen wordt ik onrustig. Raar maar waar. Nu snap ik ook een beetje waarom mensen kluizenaar worden, dacht ik vanmorgen, want soms is alleen zijn nou eenmaal eenvoudiger.

Voor anderen zorgen leid me zalig af, maar mijn focus is wel een tikkie kort, steeds opnieuw proberen mijn gedachten me een bepaalde kant op te sturen. Maar nog steeds lukt het me om die gedachtegang af te remmen, als ik vind dat die een wat te dramatische kant op wil. Ik laat het allemaal maar even zijn, dat vind ik belangrijk. Ik probeer me niet blijer of vrolijker voor te doen dan ik me voel. En dat is vooruitgang hoor. Maar ik wil over een poosje niet weer een lading achterstallige emotie opruimen, dat doe ik liever meteen. Het voor nu even *&@*&, dat lijkt me evident. Sinds de boodschap van vorige week, ben ik niet helemaal mijn opgeruimde zelf.

Moe overheerst, heel gek is dat, want slapen lukt me prima. Maar elke avond ben ik gesloopt als ik mijn bed in rol, terwijl ik niks bijzonders of anders doe. Ik loop nog steeds een paar keer in de week vroeg in de ochtend een rondje hard, en ik werk gewoon op dezelfde dagen. En als ik wel een dag op kantoor werk, pak ik fijn de fiets. Net als altijd, en toch voel ik me vermoeider dan anders.

de boodschap

De boodschap die ik kreeg is heus niet zo heel erg verschrikkelijk, houd ik mezelf voor, er zijn zat mensen die een veel heftigere krijgen. Maar ik zie wel op tegen dat gespit in mijn gezicht, geen fijn vooruitzicht. Dat kwaadaardige in mijn gezicht, zou het ook nog ergens anders zitten? Is het stiekem verder mijn lijf doorgekropen of is het alleen dit plekje? Zoveel vragen en nog geen antwoorden.

Ik zit te glimlachen, terwijl ik dit schrijf, want ik snap ook meteen waarom ik steeds moe ben. Ongemerkt draait mijn hoofd overuren. Al die gedachten die steeds door mijn hoofd schieten veeg ik wel steeds weg, maar ze ontstaan keer op keer opnieuw. Toch is er ook heel veel moois, en elke dag ondervind ik dat. Als de zon schijnt bijvoorbeeld, en ik met een muziekje op mijn hoofd loop te genieten van al het lentegroen. En alle lieverds die aan de deur kwamen, met knuffels en prachtige bloemen, zo lief. Er worden kaarsjes voor me gebrand, en ik krijg liefde, heel veel liefde vanuit allerlei ook hele onverwachte hoeken. Jeetje wat voelt dat fijn.

Nog drie nachtjes slapen, dat is bijna niks meer. Duimen jullie mee?