Gesnij in mijn gezicht

Ik had totaal geen zin om te rennen vanmorgen, zoals ik er de laatste weken eigenlijk steeds geen zin in heb. Ik wilde alleen maar lekker in mijn bed, onder de dekens, en vooral niets moeten. Dus ik ging, natuurlijk ging ik, want als ik ergens van op knap dan is dat van een rondje rennen.

De afgelopen weken zijn nogal een rollercoaster , ik blijk huidkanker te hebben. Goed te behandelen, gelukkig, ondanks het feit dat kwaadaardig en kanker best een boodschap is. En het zit midden in mijn toet, ook best een ding. De operatie is al heel snel. Maar dat gesnij in mijn gezicht, geen fan. Dat ik er dus nogal tegenaan zit te hikken zal geen verrassing zijn.

Maar goed, toch dat rondje rennen dus. Ik joeg mezelf vroeg mijn warme knusse mandje uit en stapte de deur uit. Lekker dacht ik, het is fris buiten. Ik haalde eens diep adem en begon maar gewoon in rustig tempo. Koetelend. Ik koos voor mijn kleine vaste rondje langs al die prachtige natuur vlak bij mij om de hoek. ‘Je gaat op je gemak’, had ik tegen mezelf gezegd. Geen snelle tijden of enorme afstanden, gewoon een half uurtje eruit.

Hardlopen

Door de warmte en de regen van de laatste tijd was al dat lentegroen uitbundig open gesprongen en mijn vaste route was ineens nog mooier dan anders. Ik keek mijn ogen uit, snoof eens extra, en stopte even om een plaatje te schieten. Team genieten was weer heerlijk op pad. En ook dat nieuwe muzieklijstje bleek zalig, met mijn sportoortjes stevig op mijn oren genoot ik me te pletter 🙂

Dus ga ik vanaf nu elke dag, elke dag gewoon dit korte rondje, dat kan ik best. Om elke dag zo fris mogelijk weer aan een verse dag te beginnen tot die operatie. Nog acht nachtjes slapen, dat is best weinig toch? Na dat gesnij kan ik namelijk even niet hardlopen. Met een guts aan hechtingen in mijn gezicht ga ik volledig naar mijn lijf luisteren en rust nemen.

Maar tot die dag ga ik elke ochtend dit fijne rondje doen. Goed voor mezelf zorgen vind ik dat. Ik heb er nu al zin in.