Zo geen zin

Ik had zo absoluut totaal geen zin om te rennen vanmorgen, zoals ik er de laatste weken eigenlijk steeds geen zin heb. Ik wilde alleen maar lekker in mijn bed, onder de dekens, en vooral niets moeten. Dus ik ging, natuurlijk ging ik, want als ik ergens van op knap dan is dat van een rondje rennen.

De afgelopen weken zijn nogal een rollercoaster namelijk, ik blijk huidkanker te hebben. Goed te behandelen, gelukkig, ondanks het feit dat kwaadaardig en kanker best een boodschap is. En het zit middenin mijn toet, ook best een ding. De operatie is al heel snel, maar dat gesnij in mijn gezicht, geen fan. Dat ik er dus nogal tegenaan zit te hikken zal geen verrassing zijn.

Maar goed, toch dat rondje rennen dus. Ik joeg mezelf vroeg mijn warme knusse mandje uit en stapte de deur uit. Lekker dacht ik, het is lekker fris buiten. Ik haalde eens diep adem en begon maar gewoon, rustig tempo, koetelend. Ik koos voor mijn kleine vaste rondje langs al die prachtige natuur vlak bij mij om de hoek. Op mijn gemakje, had ik me voorgenomen, geen snelle tijden of enorme afstanden, gewoon een half uurtje eruit, goed genoeg voor vandaag.

Hardlopen

Door de warmte en de regen van de laatste tijd was al dat lentegroen uitbundig open gesprongen, mijn vaste route was ineens nog mooier dan anders. Ik keek mijn ogen uit, snoof eens extra, stopte even om leuk een plaatje te schieten. Team genieten was weer heerlijk op pad want ook dat nieuwe muzieklijstje was zalig, met mijn sportoortjes stevig op mijn oren genoot ik me te pletter 🙂

Dus ga ik vanaf nu elke dag, dat nam ik me na mijn rondje voor, elke dag gewoon dit korte rondje, dat kan ik best. Om elke dag zo fris mogelijk aan weer een verse dag te beginnen tot die operatie. Nog acht nachtjes slapen, dat is best weinig toch? Want erna kan ik even niet hardlopen, dan ga ik volledig naar mijn lijf luisteren en rust nemen.

Tot die dag ga ik elke ochtend dit fijne rondje doen, goed voor mezelf zorgen vind ik dat. Ik heb er nu al zin in.