Een vlag in mijn gezicht

Ik sta weer voor de spiegel, en kijk naar mijn gezicht. Het is achter de rug denk ik bij mezelf, ook al zit ik er nog middenin natuurlijk. Die hele grote witte pleister was als een vlag in mijn gezicht, en donderdagmiddag mocht die eraf. Razend benieuwd was ik, hoe het er uit zou zien, het was echt spannend. Vlak voor die pleister er dinsdag op ging, net na het hechten, stopte ze nog een spiegel in mijn handen. ‘Wat vind je ervan, heb ik het netjes gedaan’. Ik keek even, naar die rollade in mijn gezicht. ‘Het komt wel goed, dacht ik, het is eruit, op naar herstel, de rest volgt vanzelf’.

Dat die dinsdag nogal gevuld zou zijn, dat wist ik ruim van tevoren al. Want ik kreeg diezelfde middag ook de uitslag van die tweede mammografie. Omdat ze die ook dubieus vonden, een paar maanden geleden, dus die moest nog een keer. Ik zat toch al in een rollercoaster dacht ik, dus dan meteen het hele circus maar, gaan we daarna weer fijn vooruit kijken. (die hoeft volgend jaar pas weer, iets met kalkspatjes, extra check, lekker!)

Dat hele weekeind ervoor was ik best oké, en de tijd tikte langzaam door. We vulden de dagen, filmpje kijken, bij vrienden eten, terrasje pakken, lekker relaxed. We hebben samen heerlijk zitten bedenken welke ongeveer richting we zouden kiezen voor onze vakantie. Er is maar weinig fijner dan vooruitkijken, als je hoofd overstroomt van alles wat er voor je deur staat. Pas op het moment dat we die dinsdag in de auto stapten, werd ik echt nerveus. De hele weg zat ik in dat zenuwachtige stadium, steeds een beetje meer, vochtige handpalmen, pijn in mijn buik, je kent het wel.

Herstel

Het was zo voorbij, dat verwijderen van die rotplek, ook al voelde het voor mij best lang. Dat gepluk, geprik en getrek aan je hoofd, het was echt een tikkie bizar. Alle geuren, de geluiden, het snijden. Ik ben wel wat gewend hoor, maar toch. Gelukkig was er muziek, en ze waren zorgzaam, die drie meiden, er was aandacht en ondersteuning. En toen was het gedaan en kreeg ik die spiegel in mijn handen. Wat een jaap dacht ik nog, jemig. Waar ik geen moment bij stilgestaan had, was het herstel daarna. Ik werd emotioneel van de opluchting, terwijl ik stond te wachten op mijn antibiotica, zo gek, dat overviel me. En thuis waren die eerste dagen ook geen feest, dat gezicht dat raar aanvoelde, die dikke dot op mijn wang, de pijn. Ik lach heel veel, dat realiseerde ik me de laatste dagen, en dat lukt dus nog niet. Net als eten, praten en bewegen, ook pijnlijk. Dat gezicht van mij is blijkbaar van het type onstuimig, en zit nu strak in de teugels. Het is raar, om je gezicht te verplichten zich als een uitdrukkingsloze zombie te gedragen, terwijl ik niks liever wil dan lachen 😉

’s Morgens ben ik opgelucht als de nacht om is, terwijl ik normaal gesproken dol ben op mijn bed. Maar slapen lukt niet goed, en het spookt een beetje na van binnen. Ik ben wat rammelig, na dat hele gebeuren, want mijn lijf is beurs, maar ook in mijn hoofd valt er nog wat op te ruimen. Ik doe dus vooral rustig aan, en steeds als ik vind dat ik iets moet, zeg ik dringend tegen mezelf dat het niet hoeft. Het kan nog wel even wachten, een paar dagen, want er ligt echt niks nijpends op me te wachten.

Het ergste is vast achter de rug, en dinsdag mogen de hechtingen eruit. Ik tel de dagen tot ik weer vol enthousiasme kan lachen.Dat wordt ongetwijfeld zalig, als ik die teugels weer kan laten vieren 🙂