Aanstelleritis

‘Het is geen openhart-operatie Cynt’, zeg ik een keer of wat tegen mezelf, het is een schepje uit een redelijk groot hoofd, plek zat, niet zo miepen. Ik worstel met iets dat ogenschijnlijk niet groot is, maar voor mij gek genoeg wel zo voelt. Kanker en kwaadaardig, ja, maar goed behandelbaar, dus geen drama. Toch voel ik de weerzin, en mijn verdriet. Het is iets wat ik altijd lastig vind, om ruimte te geven aan mijn eigen emotie, omdat ik vind dat er heel veel mensen zijn die veel slechter af zijn. Ik probeer het uit alle macht te leren, om ook dit ruimte te geven, maar het lukt maar moeizaam. Ook al is het geen kattenpis, toch vind ik mezelf een aansteller. Flink zijn en door, dat zit er nou eenmaal ingebakken, ook al dacht ik oprecht dat ik het had afgeleerd.

Het maakt deze periode vooral heel verwarrend voor mezelf, want welke ruimte claim ik voor mezelf. Ik krijg ongelofelijk veel steunberichtjes, liefde, bloemen en hartverwarmende appjes, dat zoveel mensen met me meeleven doet me ontzettend goed. Het helpt me, bij het zoeken naar die ruimte, echt, hoe gek het ook klinkt. En ik zoek naar afleiding, lekker naar buiten, hardlopen of wandelen en mooie plaatjes schieten van prachtige natuur.

Afleiding

Zelfs in mijn dromen wordt het almaar vreemder. Afgelopen nacht werd dat zoute lapje kwaadaardige cellen wat eruit moet, eerst uit een stuk stof geknipt, als voorbeeld. Dat stukje stof was enorm, en overlapte mijn halve gezicht, over mijn lip, neus en wang. Ik was compleet in de stress. De operatie werd in een drukke zaal verricht, waar ladingen mensen heen en weer liepen. En het duurde uren, echt zo ontzettend lang, en ik lag daar maar. Mijn hoofd speelt vreemde spelletjes, in de stilte van de nacht, en ik ben er een tikkie klaar mee.

Het is fijn dat die ene dag eindelijk voor de deur staat, want dat ik er niet naar uitkijk is inmiddels algemeen bekend. Ik verlang er hartstochtelijk naar om het achter de rug hebben, zodat ik vol overtuiging kan zeggen dat het zo heel erg meeviel, dat mijn gezicht niet heel anders oogt, dat die rottige cellen eruit zijn. Ik ben extra blij met mijn fijne baan, want de dagen vliegen om. En ook het schrijven van mijn boek is heerlijk, het ontwikkeld zich en groeit gestaag. Het verrast zelfs mij, dat dit uit mijn brein ontstaat, en de afleiding is heel erg welkom. Ik focus me op het moment dat ik morgenmiddag op de bank zit, met dat gevoel van opluchting, als ik alles achter de rug heb, dat voelt vast zalig.

Eén nachtje nog, dan is het eindelijk tijd om weer vooruit te kijken en dit achter me te laten.