Heerlijk weer voluit lachen

Zelden was ik zo blij dat het dinsdag was. Jippieee, dacht ik gister, ze mogen eruit. Vier uur in de ochtend was het, en de vogeltjes waren net als ik al wakker. Hartstochtelijk probeerde ik dagelijks door die pleisters heen te kijken. Niet gelukt natuurlijk 🙂 Mijn toet heelde voorzichtig, elke dag een beetje meer, wat zit het menselijk lichaam toch wonderbaarlijk in elkaar. Dat heb ik altijd intrigerend gevonden, die geniale balans tussen al die celletjes. Ook al ging het in mijn geval wel even mis natuurlijk, zoals bij zovelen. Na vandaag is het even klaar voor een poosje. Geen ziekenhuisbezoekjes, geen gedoe, en even geen ziek meer.

Mijn gedachten zijn bij iedereen die dat geluk niet hebben. Die in een heel lang traject zitten, en nog heel erg lang ziek zijn of gewoon nooit meer zullen herstellen. Nooit meer echt. Ook al heb ik al een jaar of dertig een chronische aandoening, ik ben er bekaaid afgekomen, zo voel ik dat absoluut. Net zoals elk leven kent die van mij ook zijn portie narigheid, maar de enorme hoeveelheid mooiigheid overheerst. Mijn leven is vol en rijk. Ik koester het, elke dag opnieuw.

Litteken

Nog maar vijf weken geleden ging ik voor de eerste keer naar de dermatoloog, en inmiddels ben ik een litteken rijker. En alhoewel ik er in eerste instantie best even van ondersteboven was, van het feit dat ik kanker had, met het verwijderen van die hechtingen sluit ik deze periode af. Snijranden schoon, bodem schoon, bofkont. Ik weet heus wel, dat ik de komende jaren vaker aan de beurt zal zijn. Huidkanker komt bij ons in de familie veel voor, ik ben de derde generatie inmiddels. En dan is er nog die 50% kans dat die rottigheid binnen een paar jaar terugkomt. Gevalletje helaas pindakaas. Die eerste schok was veruit het ergste, en de volgende keer ben ik alvast een soort van voorbereid.

Ik heb mezelf vooral ook voorgenomen om er niet teveel bij stil te staan. Niks in het leven is zeker tenslotte, en dit was vrij eenvoudig te verhelpen. Ik hoop alleen wel dat mijn gezicht niet steeds op deze manier aan de beurt is, want dan wordt die toet wel een beetje een landkaart over een paar jaar( wordt ik kraterface zei ik al tegen de liefste. Helaas kon ik alleen inwendig om dat stomme geintje lachen, mijn gezicht kon nog niet lekker uitbundig meedoen 😉 ) Een litteken vind ik niet heel erg, zolang het er niet teveel worden zeg maar.

Natuurlijk maakte ik ook even een fotootje voor iedereen die zo ontzettend met me heeft meegeleefd de afgelopen periode, dat was echt geweldig lief, ik voelde me oprecht gekoesterd. Nog een paar dagen en dan heb ik vakantie, verveel ik jullie weer met hele gezellige verhalen 🙂