En weer is het dinsdag

Een week, het is pas een week geleden en je ziet er al bijna niks meer van. Ook al vind ik het niet storend hoor, dat streepje in mijn gezicht. Ik heb het omarmd eigenlijk, en het is nu gewoon een deel van mij geworden. Misschien juist wel goed als ik het blijf zien, dacht ik vanmorgen, waar die huidkanker plek zat. Als een soort reminder dat ik goed voor mezelf moet blijven zorgen.

Het was een doodgewone dinsdag dat ik werd geopereerd, en twee dinsdagen ervoor had ik de uitslag van het biopt gekregen. En het was ook weer een dinsdag toen de hechtingen eruit gingen. En nu is het weer dinsdag, en ligt het hele gebeuren eigenlijk al achter me. Elke ochtend sta ik wel even voor de spiegel, en vanmorgen even extra, omdat het vandaag precies een week later is.

Huidkanker

Die paar weken dat ik volop in die ziekenhuis modus zat, heb ik me erin ondergedompeld. Dat klinkt een beetje gek, maar ik wilde het bewust meemaken om het daarna vol overtuiging achter me te laten. Geen moment heb ik mezelf aan een onderzoek onderworpen, ik heb geen angst voor nog meer gekkigheid. Alleen mijn gezicht heb ik extra bekeken, maar gelukkig geen andere plekjes of vlekjes ontdekt. Ook al ben ik nu wel alerter, bang ben ik niet, geen mens weet tenslotte wat hem te wachten staat. Gelukkig maar. Over drie maanden wordt dat lange lijf van mij onder de loep genomen, elk moedervlekje of gek plekje gaan ze bekijken, en dat geeft rust.

Gelukkig zit ik nog net zo graag in de zon, ook dat roept geen weerzin bij me op. Er is maar weinig fijner om vroeg in de ochtend de zon op te zien komen, of de warmte van die stralen op je huid te voelen. Dat vond ik al, en dat vind ik gelukkig nog steeds. Want daar hoor ik ook andere verhalen over, van huidkanker lotgenoten vooral, die ineens toch minder dol zijn op de zon. Maar ik merk bij mezelf echt nul verschil.

Nu we in Frankrijk zijn geniet ik nog net zoveel van die zalige stralen als voorheen, maar ik smeer nu wel goed en zoek ook de schaduw wat vaker op. Ik laat mijn huid wat langzamer aan die franse zon wennen, voorheen dacht ik daar toch wat minder over na. En ik zet een hoed op, niet echt gangbaar voor mij, en ik moet ook een beetje lachen om mezelf met dat ding op mijn hoofd. Maar mijn verse litteken moet ik nog even rust gunnen, ook dat is zorgen voor mezelf.

Maar verder, man man wat heb ik het fijn, zo even los van alles. De komende weken heerlijk alleen maar doen waar ik zin in heb, je kan het slechter treffen 😉 à bientôt!