Mazzelkont!

Dinsdagmorgen gingen we weer fijn op pad, na nog een enorme klap onweer de avond ervoor, ik zat echt met mijn vingers in mijn oren. Ik ben niet dol op onweer, zo dicht boven mijn blote hoofd. Slecht weer hadden we eigenlijk nog helemaal niet gehad, tot dat moment. Maar de volgende ochtend scheen de zon weer volop en stonden we te trappelen van ongeduld. We hadden zin om nog veel meer moois te ontdekken.

Ik bracht een laatste bezoekje aan die fijne bakker, het was inmiddels een stuk minder heet geworden en we hadden weer een ongeveer route bedacht. Koetelend reden we langs heel veel groen, over talrijke slingerweggetjes en door wuivende velden vol goudgeel graan en zonnebloemen. Na een paar uur besloten we alvast een plekje te gaan zoeken. Binnendoor is een intensieve manier van rijden, met al dat bochtenwerk en ik ben een muts, ik zit er alleen maar naast 😉

De eerste camping was echt in the middle off nowhere, en gesloten, vooral dat. We werden door een oude man subiet de poort uitgewezen. ‘Juli, dan gaan we open’. Een dichte camping, die hadden we nog niet op ons lijstje staan. We hebben oprecht nog nooit meegemaakt dat we voor een dichte poort stonden. Maar gezien die gekke covidtijd momenteel is het wel logisch dat nog niet alles open is. De volgende camping was een plaatje, op papier, en in het echt ook. Ik had spontaan zin om hier een paar nachtjes te staan. Maar helaas, wederom gesloten.

Stil

‘You’re kidding’, vroeg ik nog verbaasd. Maar de vriendelijke jongen haalde zijn schouders op, not kidding dus. Verdorie. Op de bonnefooi rondreizen is heus niet altijd ‘geweldig charming’. Soms is het waardeloos, ook al is het dat maar echt zelden. Nummer drie dan maar. Die had ik al eens op ons ‘daar wil ik ooit nog eens heen’ lijstje gezet, omdat het me zo’n geweldige plek leek. Inmiddels waren er we in de buurt, en was ik razend benieuwd of het inderdaad de moeite waard was. Dus de route invoeren en god zege de greep!

Onderweg belde ik nog even, voor de zekerheid, of die camping wel open was. ‘Met Monique’, zei een vrolijke dame. Ik begon te hakkelen, echt, ik zat al helemaal paraat te zijn met mijn bonjourtjes en wat ik nog meer wilde zeggen 🙂 Nederlandse eigenaren, dat had ik dus even gemist toen ik hem uitzocht. Een uurtje later reden we die prachtige groene oase op. Wat een waanzinnig plekje zo aan de rivier. En stil, zo ontzettend stil, alleen de vogeltjes en de kwakende kikkers zingen om je heen. Dat kampeerplekje was zo uitgezocht, want er stond pas één andere kampeerder. Zo rustig en stil als het nu is op alle campings, zo hebben wij het in juni nog nooit meegemaakt.

Het sanitair is geweldig, lekker ruim en netjes. Net als dat de ambiance, de rivier, de broodjesservice, het terras en de hele uitstraling van de plek geweldig zijn. Voor boodschappen moet je wel met de auto de camping af, maar op de camping zelf valt er ook van alles te bestellen voor als je geen zin hebt om te koken. ‘Frietjes kan altijd’ volgens Erik en Monique 🙂 De eigenaren zijn leukerds, en het was meteen gezellig tijdens dat eerste drankje op het terras. Die kregen we trouwens van hun, hoe fijn is zo’n welkom.

Tijdens het douchen was het alsof ik middenin een bos stond, echt zo gaaf. En er hing zowaar een flinke spiegel, kon ik gelijk even kijken hoe al die croissantjes op mijn toch al ronde heupen stonden 😉 Op loopafstand valt er ook nog een bijzonder gehuchtje te bewonderen, en vol verwondering nam ik het in me op. Want het puilt echt uit van bijzonder, charmant en pittoresk.

Ik heb geslapen als een roosje die nacht, en volgens mij heb ik er onverwacht gewoon weer een fijn plekje bij, voor aan die ketting 😉