En zomaar ineens ben ik vier weken verder, vier weken sinds dat gesnij in mijn gezicht. Elke ochtend kijk ik even in de spiegel, of mijn litteken er rustig uitziet. Want een ruime week nadat de hechtingen eruit waren gegaan werd alles ineens wat dik, en zag het er vreemd uit. Begon het weer te bloeden, terwijl het eerst al zo mooi dicht was.
Dan wordt ik toch onzeker, want gaat het nu niet lelijk en gek worden, of heb ik misschien iets niet goed gedaan? Truttig, i know, maar je gezicht he?! Daar valt nou eenmaal weinig aan te verbloemen. Geen lange mouwen die je eroverheen kan schuiven, geen hoge rolkragen of lange broekspijpen om iets te verbergen. Je gezicht is altijd in beeld. Of ik moet gaan voor een hoedje met voile, maar dat is dan weer een beetje gek 😉
Hoedje
De afgelopen dagen spring ik gelukkig weer net zo enthousiast in het zwembad als voorheen, met mijn malle hoofd heerlijk onder water. Nu die wond goed is genezen kan het ook weer. Maar mijn gezicht verzorgen is nog lastig, met die streep er middenin, en het doet nog zeer af en toe. Ik smeer er nog wat omheen om hem niet te week te maken. Hij is aanwezig, die snijplek, en ook dat had ik niet verwacht. Af en toe ga ik er met mijn vingers langs, om te wennen aan dat andere gevoel als ik mijn gezicht aanraak.
Dat het huidkanker was, daar denk ik eigenlijk niet meer aan, en dat vind ik razend zalig. Het is opgeruimd, letterlijk en figuurlijk, en dat is superfijn. En het hoedje dat ik nu soms draag, om mijn gezicht uit de zon te houden, daar wen ik ook al aan. Het voelde eerst wat overdreven. Maar hier in Frankrijk doet bijna iedereen het, en dat maakt het makkelijker om hem te dragen. Niks vreemds aan dat ding op mijn kop 😉
Ik geniet hier nog even door, in het prachtige Frankrijk, samen met mijn hoedje. Tot over een poosje!