Het is nat buiten, het regent inmiddels al uren, hier in Friesland. Alles is drassig en de plassen op het grasveld beginnen zich gestaag uit te breiden. Om een weekeind te gaan kamperen blijkt niet zo’n hele slimme beslissing geweest te zijn, maar we wilden zo graag. Te graag blijkt nu, we hadden beter gewoon thuis kunnen blijven. De liefste is inmiddels aan een flinke tuk bezig, op de bank van ons vw busje, dus pak ik mijn macbook om een stukje te schrijven. Ik neurie wat mee met de radio, en heb nog steeds goede hoop dat het ergens vandaag nog droog wordt. Tot die tijd ga ik lekker een stukje schrijven.
Met mijn mac op schoot zit ik heerlijk te tikken. Tot mijn scherm ineens streperig wordt, en zonder enige waarschuwing compleet zwart. Ik druk nog wanhopig op wat knoppen, zet mijn scherm in allerlei verschillende standen maar er gebeurd helemaal niks. Nog een laatste flikkering verlicht het appeltje van mijn trouwe mac, en ietwat verbijsterd kijk ik ernaar, mijn immer betrouwbare en standvastige metgezel heeft de geest gegeven. Ik voel een regenboog aan emotie zich tot orkaankracht ontwikkelen, diep van binnen, en mijn hoofd draait overuren. Want als hij niet meer te repareren is, dan ben ik dus ineens een hele lading fijn schrijfwerk kwijt. Alles wat niet ergens op een harde schijf staat.
Harde schijf
Zoals die mappen met een scala aan stukjes die ik ooit nog af moest schrijven, daarnaast alles wat ik ooit schreef tijdens mijn HBO verpleegkunde studie en bewaarde voor ‘je weet maar nooit’, de 25.000 woorden die ik al schreef als opzet voor iets dat ooit hopelijk nog een mooi geheel moet worden en mijn boek…. Shit, denk ik, mijn boek, de ruwe versie was echt bijna af. Gelukkig mailde ik af en toe een laatste versie naar mezelf, dus ben ik alleen het meest recent geschreven stuk kwijt. Wat ben ik toch een digibeet, en vooral ook een enorme sukkel, ik had veel meer op een harde schijf moeten opslaan, ergens. Inwendig kalmeer ik mezelf, er is nog geen reden voor paniek, ik ben vooral dankbaar dat ik het grootste deel nog kan terughalen. Wat ik echt kwijt ben moet ik dan ooit nog maar eens herschrijven, het zij zo denk ik berustend.
Twee uur later zijn we onderweg naar huis, de regen bleef stug doorvallen en we waren de nattigheid wel een tikkie zat. Dat warme en droge thuis, en nog een dag relaxen voor de werkweek weer van start ging, lonkte ons onherroepelijk terug naar die fijne stal. Vanuit de auto mail ik een apple centrum om te informeren of mijn scherm gemaakt kan worden. Het antwoord is wederom een tegenvaller, de mijne is vintage verklaard, er zijn geen onderdelen meer voor. Ik zucht, en voel me ineens ook heel erg vintage. Want wat moet ik nu?