Menselijkheid

Gistermorgen liep ik op mijn dooie gemakje naar onze dorpsslager, lichtelijk katerig, ik had de avond ervoor iets te diep in het glaasje gekeken. Het overkomt me af en toe op de vrijdagavond, na een gevulde werkweek, dat te diep in dat glas duiken. Met een lekker muziekje, een gezellig hapje en een glas van het een of het ander zak ik zalig ontspannen het weekeind in. En soms iets te ontspannen 🙂 Maar goed, naar de slager dus. Bij de boekwinkel liep ik tegen een bekende lieverd aan. Tijdens die hele corona periode is ons contact eigenlijk alleen maar hechter geworden. Ondanks het feit dat we elkaar niet vaak zien, wordt ze me steeds dierbaarder, mooi is dat.

Ze heeft nog steeds een knuffel tegoed zegt ze, die knuffel die ik haar al een hele poos digitaal beloof en waar we alle twee zoveel behoefte aan hebben. Afstand houden en anderhalve meter, het past niet goed in onze levensvisie. Spontaniteit wel, en liefde, warmte en menselijkheid. Die dikke vette knuffel, die tegelijk ook voor zoveel andere dingen staat, voor dingen die we dreigen te verliezen. Die knuffels deelde ik met liefde uit en ik weiger dat deel van mezelf op te laten sluiten, dan zou ik mezelf niet meer zijn.

Ik had me voorgenomen er geen tijd en energie meer aan te verspillen, aan het hele corona gebeuren. Vol hartstocht negeren leek me oprecht het beste. En er het beste van maken, vooral dat, positief kijken naar al het moois wat er om me heen is. Niet sikkeneurig, vooral dat niet, ook al valt dat echt niet mee. Ik verlang hartstochtelijk naar een fijn feestje, een leuk optreden, naar ontmoeten, omhelzen en dansen tot ik niet meer kan. Maar goed, dat terzijde, ik wilde er eenvoudigweg zo min mogelijk aandacht aan besteden dus, dat krijgt het tenslotte al genoeg.

Wel of geen prik

Toch kies ik ervoor om stelling te nemen, om stelling te nemen in het vooral geen stelling nemen. Dat klinkt wat apart natuurlijk, dus licht ik het met liefde toe. Ik heb besloten geen oordeel te vellen, over wel of geen prik. Dat deed ik al een poosje hoor, maar ik schrijf het nu ook gewoon even van me af. Omdat het voor en tegen vaccineren zulke gruwelijke vormen aan begint te nemen, en het niet meer over het gevaar van ziek worden lijkt te gaan. Ineens gaat het om hele andere dingen, discussies vervuilen en andere belangen spelen een steeds grotere rol. We lijken elkaar te verliezen, door het teveel aan woorden.

Neem je hem wel, prima. Neem je hem niet, om wat voor reden dan ook, ook goed. Want door alles wat de wereld in wordt geslingerd over voor en tegen, en dan vooral heel veel lelijks, weiger ik gewoon stelling te nemen. De objectiviteit is eraf en speculatie en stemmingmakerij vieren hoogtij. Het is onmogelijk om in dat oerwoud van meningen en mis-informatie nog uit te filteren wat oprecht is. Ik heb hem wel genomen, die vaccinatie, want ik geloof erin, maar heel veel dierbaren dicht bij mij niet.

En wat blijkt? Ik houd nog net zoveel van ze, vind ze nog steeds razend lief, of geweldig. Want dat elkaar afkeuren, als mensen onder elkaar, over die rottige ziekte en wel of niet die prik, is een gruwelijk neven effect. Ik wil er niet aan meedoen. Laten we vooral geen oordeel vellen over een ander mens want dat is schier onmogelijk.

Ik voelde me meteen een stuk minder katerig trouwens, na die dikke knuffel, want die was oprecht zalig. Gelukkig zijn we nog niet helemaal verloren 🙂