Ergens kriebelt het al een hele tijd, maar ik kon de durf nog niet vinden. De durf om in mezelf te geloven en die eenmanszaak te starten. Het is nogal een ruige stap, dat vond ik zelf tenminste. Dat er ladingen mensen die dit elke dag in een vingerknip doen is een ander verhaal, voor mij is het een ding.
Ik moest dus moed verzamelen. En dat duurde even. De ja/nee’s kwamen zeer regelmatig aan bod. De nee’s bleven echter de overhand houden. Ik heb langzaam naar dit moment toegewerkt, ervaring opgedaan in het schrijven en mijn eigen stem gezocht. Inmiddels heb ik die stem gevonden. En mijn durf ook, al zat die iets dieper verstopt 😉 Jezelf verder ontwikkelen is ongeveer het leukste dat er is, nieuwe dingen aanleren, lof it!
Middenin de nacht, toen ik weer eens wakker lag en me verdiepte in mijn eigen mindset, viel ineens het kwartje. Ik wil het, vol overtuiging wil ik het. En dus ga ik het doen. Dankzij de bijnaam die mijn lieve vader me ooit gaf, zuster Kordaat, had ik ook meteen een alias voor mijn alter-ego :-). Kleine stapjes ga ik nemen, puur mijn eigen gevoel volgend. Ik heb geen haast en wil niet teveel tegelijk in die kruiwagen kieperen. Maar mijn enthousiasme draait overuren en de wilde plannen vliegen me om de oren, ik loop er oprecht van over.
Groei
Mijn eerste opdracht aan mezelf: geniet, ga genieten van die groei. En van alles dat er nu gebeurd. Ik ben veranderd in de manier waarop ik naar mezelf kijk. Ook weer die durf, die wordt steeds wat groter sinds ik uit dat rottige dal kroop. Ik was razend nerveus om die allereerste te posten, en hoe anders kijk ik nu naar mijn stukjes. Nog steeds kritisch, maar ik durf nu eindelijk trots te zijn. Ook op de foutjes. Ik hoef niet meer perfect te zijn van mezelf, zo ontzettend zalig voelt dat.
Dus ga ik schrijven, bladzijde na bladzijde, vanuit die bron heel diep van binnen. Dat boek komt er, meerdere wellicht, ik heb er op voorhand zelfs al een paar verkocht 🙂 Als dat geen cadeautje is!