Het liefst schreeuw ik het van de daken, zo bijzonder vind ik het zelf. Want pasgeleden was het zover, eindelijk begon mijn ontdekkingsreis. Heel veel van wat ik heb geschreven wordt een boek, een hele echte 🙂 Na contact zoeken, een datum prikken voor een belafspraak waar ik nog maanden op moest wachten en heel veel schaven aan mijn manuscript ging mijn telefoon. Na een supergezellig gesprek met een onvervalste uitgever hield ik mijn vingers gekruist en hoopte uit alle macht dat het goed zou komen.
Het kriebelt en het knaagt al heel erg lang. Dat hele ‘mijn boek uitgeven’ scenario is al meermaals door mijn hoofd gevlogen, als een stoomtrein op snelheid, zo werkt dat bij mij nou eenmaal. Bij het teruglezen van alles wat ik schreef ben ik het ene moment onzeker, dan vind ik alles wat ik heb geschreven raar en onnozel. Het volgende moment ben ik weer ontroerd en raakt het me, dat wat ik aan het papier toevertrouwde. ‘Wat in der kop zit, zit niet in der kont’ zegt mijn vader altijd 😉 Waarom het voelt als het ultieme haalbare, een echt boek met mijn naam erop, ik heb geen idee, maar het is zo.
Bundel
In gedachte had ik die bundel al in handen, als een tastbare bevestiging dat ik meer ben geworden dan ik was. Ik wapen me ook voor kritiek, eventuele harde woorden laat ik de waarde van wat ik heb gedaan niet beïnvloeden. Voor mij is het waardevol.
Het grootste deel van mijn leven had ik niet zo’n hoge pet op van mezelf, en dat zeg ik niet om zielig te zijn maar zo was het nou eenmaal. Kwetsbaar en klein was ik, ondanks mijn lengte 😉 Ik zag mezelf heel lang zoals anderen me zagen, hun waarheid was mijn waarheid en veel te lang was ik nogal een schaap. Tot het moment dat ik begon met schrijven, toen gooide ik dat steeds meer van me af, tot er weinig meer van overbleef. Het schrijven heelde me in zoveel opzichten, eindelijk vond ik mijn eigen stem.
Nadat ik mijn hart naar hem had gemaild( lees mijn manuscript) zat ik met een knoop in mijn buik te wachten, want wat ging ik doen als hij het waardeloos vond. Ontzettend beeldend, warm en persoonlijk geschreven, kreeg ik van hem terug, en erg plezierig om te lezen. Ik gloeide ervan, van die mooie woorden. Tuttebel, ik weet het, maar toch voelt de waardering van een onbekende als erkenning.
Die bundel wordt mijn cadeautje en een prestatie waar ik enorm trots op ben. Ik heb het geflikt dacht ik vannacht, het is me gewoon gelukt. Ik heb iets gedaan waar ik vroeger alleen maar van durfde te dromen. Waar een tikkie doorzettingsvermogen al niet goed voor is 🙂