Onveilig

#Metoo

Stiekem ben ik best een angsthaas en sommige situaties ontloop ik daarom. Laat in de avond in mijn uppie over straat gaan, ik ben geen fan. Dat roept een automatische reactie op dat ik dan eerder gevaar loop. Vroeg in de ochtend op straat zijn boeit me dan weer helemaal niks. Gek natuurlijk, het donker is precies eender, alleen maakt het tijdstip een andere sensatie in mij wakker.

Tijdens mijn thuiszorg jaren stond ik daar regelmatig bij stil, dat gevoel van angst dat sommige situaties oproepen. Ik was met enige regelmaat laat op straat en niet altijd in de meest fijne buurten. En bij meerdere cliënten moesten we onszelf binnenlaten, ook niet altijd een feest. Voordat de sleutelkluis gemeen goed werd liepen wij als een soort malle pietjes met een flinke bos sleutels in de rondte.

Om in het donker een onbekend huis binnen te stappen was soms best een ding, maar ik heb me ook altijd afgevraagd hoe dat voor die zorgvrager moest voelen. Terwijl je kwetsbaar in je bed ligt af te wachten wie er nu weer je huis binnen loopt, ik moet er oprecht niet aan denken. Wat een enorme drempel moet dat zijn, om je daaraan over te geven.

#Metoo

Onveiligheid is van alle tijden maar het neemt een vlucht, zo ervaar ik dat tenminste. Niet alleen op straat hoor, het is momenteel overal. De #Metoo schandalen vliegen je om de oren en de rel rondom de TVOH ligt nog vers in het geheugen.

Ik vind het vooral heel erg pijnlijk, die onveiligheid die steeds dichterbij kruipt, in bijna alles. Zoveel mensen die zich op straat of hun werkplek niet veilig voelen door wat dan ook. Omdat er een aantal zijn die met bralgedrag en spierballen hun zogenaamde macht laten zien. Waarom zou je een ander mens schade willen berokkenen. Dat vind ik onbegrijpelijk.

Het is tijd voor een omslag, dat vind ik oprecht. Laten we elkaar weer met respect behandelen, omarmen en liefhebben zoals het hoort. Terug naar de eenvoud, naar liefde en je gedragen zoals het hoort. Vroeger was echt niet alles beter, verre van, maar sommige zaken mogen van mij best weer ‘ouderwets’ worden.

Published by Cynthia Poen

Ik ben een schrijver, en daar ben ik retetrots op. Het duurde even, voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *