Achterdochtig kijk ik naar mijn spiegelbeeld, weer wat vaker de laatste tijd. Mijn gezicht veranderd. Nou zit die van mij met enige regelmaat volledig anders, maar toch houd ik elk vlekje en elk plekje angstvallig in de smiezen. En ik kreeg er weer eentje. Niet zo’n gluiperd als de vorige keer maar goed, die kreeg ik ook pas veel te laat in de gaten. Miezerig en op kousenvoeten sloop die mijn gezicht in. En ik kijk nou eenmaal niet zo vaak naar mezelf dus had ik hem over het hoofd gezien.
Ik weet inmiddels wat ik kan verwachten dus echt angstig was ik niet meer. Het voelde meer als gedoe waar ik niet op zat te wachten. Weer een plekje in mijn toet, wat als ze weer moeten scheppen? Afwachten leek voor nu wel even slim, maar het bleef maar steeds terug staren als ik naar mezelf keek. Verwijtend bijna, ik moest erom grinniken. Dat soort gedachten krijg je met een hoofd waarin fantasie volop de ruimte krijgt 😉
Het zou ouderdom kunnen zijn maar die les van de laatste keer zit nog vers in mijn geheugen. Bijna beschaamd wees ik mijn huisarts toen ook op dat minuscule vlekje, en inmiddels is daar een paar centimeter Cynt weggesneden. Dokter dus maar bellen en die check afgesproken. Better safe then sorry. Voordat ik straks echt op een woeste zeerover begin te kijken met heel veel littekens in mijn gezicht.
De volgende dag zette ze al een vergrootglas op mijn koppie. Nothing on the hand, onschuldige moedervlek kreeg ik terug. Heerlijk, ik liep toch iets lichter weer naar buiten. Toch grijp ik dit stukje aan om jullie nogmaals te waarschuwen. Gekke plekjes of vlekjes? Schroom niet en laat er gewoon even naar kijken. Beter twee keer teveel als een keer te weinig, oprecht.