Ik kan er niks aan doen, ik verbaas me regelmatig over het leven. We zijn bijna als trekpopjes en ik ben nou eenmaal liever tegendraads. De afgelopen twee jaar werd ik overvoerd door alles wat met covid te maken had, in mijn werk en in al het dagelijkse eromheen. Heel abrupt leek het ineens verdwenen, van de aardbodem geveegd door allerlei andersoortige ellende.
Spontaan worden feestjes weer gevierd. Ons leven lijkt als voorheen en veel van de narigheid is vergeten. Mij hoor je niet klagen hoor, dat vooropgesteld, en toch speelt alles wat er was nog diep van binnen. Avondklokken die met gegiechel en vol overtuiging werden verbroken, groot gemis en diep verdriet naast warme liefde intens beleven. Afstand voelen of zo heel dichtbij.
Mooie dorp
Gistermiddag liep ik tijdens mijn lunchpauze even door ons mooie dorp. Tenten werden opgebouwd en voorbereidingen werden getroffen voor een heel fijn feestje. Een feestje dat we twee keer niet konden vieren en dit jaar weer wel. Ik voel mijn enthousiasme spontaan van binnen bruisen, wat een zaligheid om weer heel veel gezelligerds bij elkaar te zien, om bij te kletsen en het leven te vieren.
Maar het maakt me ook weer bewust van wat er ook was. Deze week is het precies een jaar geleden dat ik huidkanker bleek te hebben, een heel jaar, wauw. Wat een intense periode was dat. Ik denk aan het begin van de pandemie toen ik regelmatig bloemen rondbracht. Mijn oude moedertje die achter de naaimachine kroop en die speciale schorten voor alle zorgbikkels naaide. Ik schreef een boek, en nog eentje, groeide in mijn huidige baan en voelde me er reterijk mee. Ontsnapte regelmatig met de liefste toch nog even, miste een heleboel maar man o man wat kreeg ik ook een hoop terug. Volledig onverwacht maar machtig mooi.
Maar ik herinner me ook de niet aflatende stroom covid aanmeldingen waar ik samen met mijn collega’s een oplossing voor moest zoeken. Soms werden we er wanhopig van, en toch vonden we steeds opnieuw weer een bed ergens, een plek waar warme zorg gegeven werd.
Ik ga me vanavond storten in dat prachtige feest in ons mooie dorp, ga dansen, omhelzen en zo verschrikkelijk genieten. Dat waanzinnig rijke leven uitbundig vieren. De rest slijt vanzelf wel gok ik 🙂