‘Kom je nog’?
Ze zat ongeduldig te doen, dat wist ze zelf ook heus, maar ze had gehoopt dat hij zich zou haasten om bij haar te zijn. Zoals vroeger. Toen kon hij nog geen seconde van haar afblijven. Ze hoorde hun constante gegiechel in haar hoofd. Wat was ze altijd vrolijk toen, bubbelig en bruisend. Het voelde als een leven geleden.
Ze zuchtte, het gestommel boven haar hoofd werd luider.
‘Peter, kom nou, ze staan zo voor de deur en dan zijn we nog niet klaar. Daar heb ik een bloedhekel aan, dat weet je’. Met een ruk trok ze de koelkast open, ze zou zelf wel alles klaarzetten. Alweer. Verdomme.
fles
Ze hoorde hem van de trap af komen. Nu niet teveel zeiken, dat negatieve Nellie gedrag kleefde al veel te lang aan haar ooit zo goede humeur. Ze wist ook waarom, vanzelfsprekend wist ze dat. Ze zuchtte. Met een geforceerde glimlach draaide ze zich om. Daar stond Peter, knap als altijd met die krachtige sexy uitstraling. Het was altijd zo zalig geweest om hem te veroveren. Ergens onderweg was ze gestopt. Na die ene dag, van alles naar niks in een vingerknip. Ze was verloren geweest.
‘Ik ga’. Ze slikte. Zijn knokkels waren wit, stevig gesloten om het handvat van zijn koffer. ‘Ik moet er even tussenuit, nadenken’. En zij stond daar maar, te kijken naar die lege deuropening.
Met een tafel vol hapjes en die fles die onaangeroerd op tafel bleef staan.