Toen ik in de zorg ging werken was ik nog zo groen. Zeventien en een beetje moest je zijn om toegelaten te worden tot de opleiding en ik stond trappelend van ongeduld te wachten tot ik eindelijk oud genoeg zou zijn.
Praten over wat ik allemaal zag en meemaakte tijdens al die jaren zorgen deed ik niet, alles wat er aan ziek, dood en ellende voorbij kwam hield ik voor mezelf. Ik was niet gewend om mijn gevoelens te delen. Niet dat ik me er van bewust was, dat het binnenin ophoopte, want overstromen deed al dat gevoel nog lang niet.
Praten
Ruim vier jaar geleden begon ik te schrijven over mijn zorgervaringen. Na het posten van die allereerste verwijderde ik hem weer met dezelfde snelheid. De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik uiteindelijk voldoende moed had verzameld om hem te laten staan. Voorzichtig leerde ik op die manier om mijn hart stukje bij beetje open te zetten.
En open te laten staan.
Nog steeds schrijf ik makkelijker dan dat ik praat over alles wat me bezighoud, alhoewel ik wel iets losser ben geworden in het delen van mijn emotie. Maar woorden die eenmaal zijn uitgesproken kan je nooit meer uitgummen. Door ze op te schrijven kan ik nadenken over wat ik bedoel.
Hoe ik het wil zeggen en wat precies.
Kan ik gummen tot het goed is.
Gevoelens aan het papier toevertrouwen is kwetsbaar. Kwetsbaarder misschien nog wel dan ze uitspreken. Want dan staan ze zwart op wit.
In de afgelopen jaren schreef ik een torenflat vol bewaarde emotie van me af. Stukje bij beetje, tussen de bedrijven door, en leerde mezelf ook hoe ik ze op moest schrijven. Durfde ik ze te delen op een plek waar ze niet meer uit te gummen zijn. Nooit meer. En zo gaf ik een blijvend podium, aan al die mooie mensen waar ik voor mocht zorgen.
Voor altijd, in dat prachtige boek
https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html
#zorgliefde #verpleegkundige