In volle vaart fietst ze me voorbij, werpt een blik naar achter en gaat vervolgens in de remmen. Ik grijns want ik herkende haar aan die wilde knot bovenop haar hoofd. Het is een oude buurvrouw die ik al heel veel jaren niet heb gezien.
‘Ik was op zoek naar je adres, zegt ze, want ik weet niet meer maar je tegenwoordig woont en nu kom ik je zomaar in het wild tegen’. Toeval bestaat niet, ik geloof erin, en anders is dit wel bijzonder toevallig. ‘Ik heb je boek voor mijn verjaardag gehad van mijn echtgenoot en ik ben zo geraakt door de manier waarop je schrijft.
De warmte en de woorden die je kiest, hoe je alles gevoel en kleur geeft’.
Ik voel dat ik sta te stralen. Ze praat verder en ik gloei van alles wat ze zegt, woord na woord, vol complimenten. Van binnen huppel ik als een kleuter. Het schrijven is een hobby, maar er zit een absolute boodschap in. Als die boodschap wordt ondervangen kan ik alleen maar dankbaar zijn.
Duingebied
Ze is blij dat ze me spontaan tegenkwam om me haar boodschap persoonlijk over te brengen. Ik bedank haar nogmaals en wandel verder, het duin in.
Ik loop vaak in het duingebied en ook heel vaak op de zondagochtend, mijn hoofd knapt er van op. Met mijn favoriete muzieklijstje aan laat ik mijn gedachten heerlijk verdwalen. Soms brengt het spontane herinneringen naar boven, soms ben ik gewoon maar ongecompliceerd blij.
Meer dan eens schrijf ik in gedachten een column.
De natuur is mijn inspiratie, met al dat groen om me heen voel ik me gelukkig. Op mijn plek. Ook al heb ik op sommige paden al ontelbaar keer gelopen, steeds opnieuw zie ik nieuwe dingen. Het veranderd constant, maar de rust en de schoonheid zijn als een warme deken.
En vandaag was die wandeling extra prachtig.