Een jaar of wat geleden lag ik volledig op een hoop, ik schaam me er niet voor, het schijnt menselijk te zijn.
Mijn carrière is ook geen succesverhaal, ik ging naar school, werkte en twijfelde regelmatig aan de keuzes die ik had gemaakt. Ook niet uitzonderlijk.
Ik begon niet aan een eigen bedrijf, verdiende geen enorme bedragen en had geen geweldig bijzondere ‘one in a lifetime’ ideeën. Een groot deel van mijn leven heb ik de touwtjes aan elkaar zitten knopen 🪢
Ik keek vooral altijd vol bewondering naar wat anderen bereikten in het leven.
Wat deed ik mezelf tekort.
Mijn hele leven zorgde ik voor anderen. Mijn beroep is niet sexy, van leads en targets heb ik geen weet en gebakken lucht kan ik niet verkopen. Ik rijd al jaren in een ‘groene Ferrari’ 🚗van een jaar of 20 oud en hij brengt me, in volle tevredenheid, droog en warm van A naar B.
Toen ik eindelijk trots durfde te zijn op dat wat ik heel goed kan, geven om een ander mens op dat kwetsbare moment in diens leven, leerde ik mijn eigen waarde pas kennen. Dat klinkt een tikkie zwaar maar ik huppel vooral bij die gedachte. Inwendig, dat dan weer wel, toch alweer 54 inmiddels 😉
Inmiddels deel ik al die verhalen over al die prachtige mensen alweer een hele poos met de rest van de wereld. En die kwetsbaarheid blijft bij velen kleven. In hun harten, in hoe ze hun eigen leven zien en in hoe ze naar een ander kijken.
Mooi he?! ❤️
Als dat geen rijkdom is! #verpleegkundige#ikzorg#dankbaar