Pijn is soms allesoverheersend. Steeds opnieuw moet je naar die focus zoeken. Het vraagt het om aandacht en leid je af. ‘Joehoeee ik ben hier, luister eens naar me’.
Doodvermoeiend
Afgelopen week was ik zelf aan de beurt. Een fikse rugpijn benam me de adem soms, en alles kreeg de schuld. Sportschool, druk op het werk en geen 18 meer he?! 
Ik draaide zelfs mijn matras om. In mijn eentje, met die zere rug ja, ik heb het maar tegen niemand gezegd.
Even speelde die niersteen door mijn hoofd. Toen had ik ook … Maar wist ik wel zeker dat het met elkaar te maken had 
Het was niet bewezen dat die rugpijn een niersteen als oorzaak had ( Inmiddels vind ik het bewezen hoor)
Negeergedrag in optima forma
Naar de masseur dan maar, het was vast een spier die me het leven zuur maakte.
Na de massage wist ik het, ze kwam niet bij de pijn terwijl al mijn rugspieren flink aangepakt werden. Het moest iets anders zijn.
De huisarts sprak me de volgende dag streng toe. ‘Weer te lang gewacht met je klachten, waarom doe je dat toch steeds’.
Oordeel: nierbekkenontsteking
Ziek
Dat ‘vooral geen aansteller willen zijn’ voer ik te vaak te lang door, steeds weer, ik leer het maar moeizaam om die rem in te trappen. Werk draait ook door zonder mij, echt.
Lekker stoer hoor Cynt, doordouwen
Ik vond, en vind, nou eenmaal regelmatig dat anderen het zwaarder hebben dan dat ik het heb en ziek melden is lastig. Zo ging dat vroeger bij ons thuis. Had je geen forse koorts dan kon je naar school of werk.
Hup door.
Maar ziek zijn is niet alleen hoge koorts hebben. En toch zit die gedachte verankerd in mijn hoofd.
Hup door
Ik ga vandaag voor mezelf zorgen. En morgen ook. De pijn mag er zijn, voor nu, en ik ga geduldig wachten tot de medicijnen hun werk doen.
Zuster Kordaat is voor even gevloerd 
#verpleegkundige#gezondheid