Uit de Pen van Poen

Plassen is een van de natuurlijkste dingen die er bestaat, en soms ongelofelijk ingewikkeld.

Een paar jaar geleden was ik bij een concert van Guns and Roses. Supergaaf, maar een drama als je die avond moest plassen. De rijen voor de plee’s waren eindeloos. Vlak voor het einde van het concert hielden mijn vriendin en ik het echt niet meer. We besloten even snel naar de toiletten net buiten het terrein te lopen. Daar kon je een kanon afschieten.

Heerlijk!

Tot we opgelucht het terrein weer op wilden lopen. Een op machtsbeluste controleur van drie turven hoog besloot ons niet meer toe te laten. Twee vrouwen, bijna vijftigers, die de laatste tien minuten van het concert ook graag wilden zien. Compleet met toegangsbewijzen, mind you.

Hoe we ook smeekten, niks hielp.

We hadden hem namelijk geen toestemming gevraagd, toen we met geknepen hoeha’s richting de wc’s renden. Suf dat we niet even keurig gestopt waren om dit walgelijke sujet te vragen of we wel mochten.

Met zijn armen over elkaar stond hij daar fijn de baas te spelen

Plas

Wij belden onze mannen, die nog op het terrein stonden, en reden naar huis met een nare smaak in onze mond. Wat een sneu einde van een topavond.

Tijdens elke kermis of gezellig festival zijn de rijen voor die wc’s eindeloos, en vaak moet je er extra voor betalen. Waar en voor de mannen overal paskruizen staan, of voldoende bomen, moeten wij in de rij. En onze knip trekken.

Zoals bij dat superleuke poppodium waar ik zo af en toe naar een bandje ga kijken. Ik betaal toegang, maar moet dus eenmaal binnen ook nog eens voor de wc betalen. Voor een muntje mag je onbeperkt de hele avond. Een muntje= een biertje, best pittig aan de prijs dus. De heren lopen even naar buiten en slingeren hem om een boom, de meisjes staan in de rij voor een plas en betalen.

Het weerhoud me er niet van om te gaan hoor, ik ben dol op feestjes, maar het stoort me wel. Tot op heden wacht ik nog steeds op een verklaring voor het waarom ervan.