Elke week

Inmiddels is er elke week wel een ‘samen met buuffie’ momentje. Als ik op mijn vrije dag een boodschap ga doen, haakt ze altijd aan. Met een stralende toet springt ze van de bank zodra ze me in het oog krijgt.

Vanmorgen moest ook haar tas mee, die tas die ze van haar buuf kreeg toen ik op vakantie was geweest naar Frankrijk. Hand in hand hobbelen we richting ons dorp. De buggy laten we thuis, ik heb de tijd en dit dropje rommelt wel mee. Moe of teuterig is ze nooit, niet bij buuf tenminste 😉

In de eerste winkel ziet ze muffinvormpjes liggen. Ze zijn flexibel en overduidelijk voor de kerst. Ik ontwaar een kerstman, een slee en cadeautjes. Mmmm taartjes roept ze meteen. Haar handjes geven tekst en uitleg en ik schiet in de lach. Het is een bijdehante dame dit heerlijke kind.

Boodschappen

Op mijn ‘ga je straks taartjes bakken’ volgt een uitgebreid verhaal over bakken, mama en lekker. We besluiten in overleg dat de vormpjes mee naar huis mogen. Deze lieverd is onweerstaanbaar en natuurlijk koop ik ze. Met de siliconenvorm in haar handjes geklemd loopt ze enthousiast vooruit. Langs de bakker ( lekker), langs de bloemenman( bloemmies!)en voorbij de drogist. Overal wil ze wel naar binnen. ‘Boodschappen hè buuffie’? Ze wenkt me met haar kleine handje. ‘Kom eens buuffie, kijk dan’! Lichtjes in een etalage, een vrachtauto langs de kant van de weg of een kar met buitenplanten, alles wordt aangewezen. Haar blij is aanstekelijk en ik laat me met liefde alle kanten opslepen.

‘Ja schat, boodschappen, we gaan zo nog bij een winkel naar binnen. Buuf wil kaarsen kopen’. Ze knikt blij, kaarsen, jottum 🙂

Het is haar om het even. Ze mag mee op stap en waarheen zal haar een biet zijn. Bij de slager worden de worstjes genoemd, de houten haan die voor de winkel van de poelier staat krijgt een volmondige kukeleku als we langs lopen. We moeten een paar keer rennen samen, ‘buuffie ook rennen’, en ze giechelt als we samen de stoep over vliegen.

Als ik haar vraag of ze het gezellig vind glimlacht ze van oor tot oor. ‘Buuffie lief’ knikt ze enthousiast. Ik smelt ter plekke. Ik vind het van een absolute onvervalste rijkdom dat ze met me mee wil. Deze kruimel en dit soort momenten koester ik zolang het duurt.

Eenmaal thuis duikt ze meteen ‘de keuken’ in. Gewapend met een pollepel komt ze nog even terug voor een zalige knuffel en een dikke zoen, om vervolgens weer weg te rennen. Er moet gebakken worden tenslotte 🙂

Dag schat, tot de volgende keer.