In vergelijking met de kerstdagen, vind ik dat Sintfeest altijd zo kneuterig. De kerst heeft wat meer grandeur met zijn imposante kerstmis-missen, zijn diners en zijn lichtjes. Aan kerst kleeft nou eenmaal grootsheid en gewicht, zo voel ik het tenminste.
Sint is voor mij lieflijk, ontroerend en schattig. Soms denk ik weleens dat ik er bijna nog meer van genoot dan onze meiden vroeger, maar dat terzijde
Schoentjes zetten, liedjes zingen. Ik zie onze meisjes nog zo zitten. Op hun knietjes in pyama zongen ze de sterren van de hemel. We zaten samen volop in die Sint stemming. Hij werd met zijn pieten altijd wel een keer of wat gespot. Vooral onze oudste zag ze praktisch dagelijks over de daken lopen.
Sint stemming
Stiekem mis ik het wel, dat volop in de Sint stemming zijn. Dat meebeleven van dat heerlijke feest. Maar zo gaan die dingen nou eenmaal. Onze meiden zijn volwassen en dat feestje is nou eenmaal het allerleukste met een paar van die kleintjes.
Vorig jaar rond deze tijd stond mijn overbuurmeisje voor de deur, met een zakje zelfgebakken pepernoten. Het zakje was een papieren, met een sint erop. Inclusief pietenmuts en cape stond ze triomfantelijk voor ons voorraam te zwaaien. Hoe waanzinnig schattig is het, dat ze buurvrouw Cynthia ook wat kwam brengen. Vertederd zat ik op mijn knieën bij de voordeur, te luisteren naar het zalige geklets van een driejarige blonde dot.
Afgelopen zondag maakte mijn buurjongetje selfies met alle zwarte pieten die hij tijdens de intocht tegenkwam. Ik moest er om grijnzen, mal kind 😉 De blijheid op zijn stralende toet is echter van alle tijden, dat veranderd gelukkig nooit. Dat effect heeft die barmhartige Sint nou eenmaal op kinderen.
Het is razend rijk dat ik in een buurtje woon met zoveel kleintjes. Zo raak ik via al die moppies vanzelf in de stemming voor dat mooie feestje 🙂