Na mijn meltdown van gister heb ik mezelf weer opgeraapt. Geen zin om te blijven hangen in al het geneuzel. Ook dat past echt bij wie ik ben. Mijn volgende stap is al uitgedacht, tijdens dat rondje duin vanmorgen. Vanzelfsprekend deed ik dat tijdens het wandelen.
Soms moet je daar niet al te snel mee zijn, met die vervolgstappen. Op zijn tijd moet je achterover kunnen leunen en zien wat er gebeurd. Of er mooie dingen op je pad komen. Maar ik heb nou eenmaal graag de touwtjes in handen, en een oprecht geloof in ‘als het zo moet zijn komt het vanzelf’.
Zo denk ik.
Dus heb ik een knoop doorgehakt. Als ik mijn manuscript niet binnen afzienbare tijd terug heb dan stop ik ermee. Ga ik naar andere wegen zoeken. Inmiddels heb ik een lieverd benaderd of zij mijn manuscript wil redigeren. Dan ga ik zelf voor de kosten opdraaien, het zij zo.
geloof
Want ik geloof in mijn boek. Niet om in de toplijsten te verschijnen, de vondst van de eeuw te zijn of een onvervalste bestseller te worden. Hij is meer iets om mee weg te kruipen in de hoek van de bank. Kaarsjes aan, een volle pot thee en verdwalen in mijn fantasie 🙂
In mijn boek.
When push comes to shove ga ik het fiksen. Het is niet zoals ik het gedroomd heb maar dat is dan maar zo. Veel in mijn leven liep niet zoals ik het op voorhand had gedroomd. Hoge bergen en diepe dalen, ze kwamen allemaal al voorbij. Maar ik heb niks te klagen en sommige dingen zijn zelfs mooier geworden dan in mijn fantasie.
Janken en door.
En hoe erg is het nou echt dat mijn boek dus niet met de feestdagen in de winkel ligt, dan ligt ie er komend voorjaar, ook leuk. Het voelt zalig om niet meer te hoeven trekken aan een dood paard, want zo voelde het wel de laatste tijd. Die touwtjes die ik weg had gegeven heb ik weer stevig in eigen hand.
Kom maar door met dat volgende avontuur!