Afgelopen week verloor ik mijn geduld. Het is echt niks voor mij, maar die vloedgolf van binnen wegdrukken lukte me niet. Ook al was het meisje aan de andere kant van de lijn ontzettend vriendelijk. Ze volgde overduidelijk een lijstje. Vragen stellen in een vaste volgorde zonder echt naar de antwoorden te luisteren.
Na mijn reactie op de gestelde vraag pakte ze daarna simpelweg de volgende uit het rijtje. Ik herkende haar protocol, ze vergat echter het belangrijkste. Anticiperen op de gekregen antwoorden. Je past je protocol gaandeweg aan. Nu voelde ik me een kleuter die braaf op het hoofd getikt werd na elk antwoord, in plaats van dat er een gesprek ontstond. Halsstarrig hield ze vol en ik voelde mezelf van binnen exploderen. Uit frustratie en onmacht zei ik dat ik het gesprek ging beëindigen en hing op.
Ter bescherming van haar en van mijzelf. Woorden die eenmaal zijn uitgesproken draai je namelijk niet meer terug. Nooit meer.
Die ijlen voor eeuwig na en laten soms een nare klank achter. Een vieze smaak misschien wel. Bij de ontvanger en ook vaak bij diegene die ze uitspuwt, die voelt zich gedwongen tot iets wat niet valt terug te draaien.
Woorden
Maar naderhand voelde ik me schuldig. Bijna belde ik haar weer terug om aan te geven dat ik de frustratie over dat ‘niet gehoord worden’ de overhand had laten krijgen. Niet gedaan uiteindelijk. Want alle begin is moeilijk en ik hoopte vooral dat ze van ons gesprek zou leren.
Het deed me denken aan mijn eerste stappen op dat zorgpad. Wat was ik een schaap toen, en wat heb ik veel geleerd. En nog steeds leer ik.`Het blijft rete ingewikkeld om te communiceren met anderen. Goed te communiceren. Zeker als je eigen emoties je in de weg gaan zitten. Komt wat je wil overbrengen wel zo aan bij de ontvanger en vice versa. Pffff, succes ermee.
Ook in gezelschappen merk ik dat. Mijn voelsprieten voor sfeer staan vaak scherp afgesteld, die voelen spanning. En zonder dat er een onvertogen woord is gewisseld heb ik dan al een bal in mijn buik.
Dus ga ik anderen soms gewoon uit de weg. Uit zelfbescherming. Doordat een donkerheid ze omringd. Of een onprettige energie. Beter voor Cynt.
Knappies communiceren, ik geef het je te doen 🙂
Ik heb een keer bij zo’n call center gevraagd of deze persoon ook een training heeft gevolgd waarbij geleerd wordt dat als mensen mopperen dit niet persoonlijk is maar betrekking heeft op een situatie. Grinnikend klonk de bevestiging. Ik zei nou hou je vast..
Vervolgens beter geholpen dan verwacht.
Doe er je voordeel mee
😉
Peter
hahaha, dit was de doktersassistente 🙂 En ik wist natuurlijk precies wat eraan mankeerde, ik had gewoon even iets van de dokter nodig. Dokter Cynthia 😉 Helaas bleef ze angstvallig volhouden.. Maar callcenter, toptippie! Ik onthoud hem…. Cynt