Bijzondere mijlpalen moet je vieren en terugkijkend zie ik dat het er veel zijn. Overweldigend veel. Het is pure verwennerij wat er in mijn leven gebeurd sinds ik ben gaan schrijven.
Ik vergeet het weleens, dat ik al zo ontzettend veel mijlpalen behaald heb.
Zojuist zocht ik het terug, op vier oktober 2018 stuurde ik een epistel naar Joyce. Mijn allereerste column in wording. De periode waar ik in zat was nogal een roerige en ik knapte bijna uit elkaar van alles wat er gaande was. Na die ene stap ging er een deur open, er kwam zoveel boven drijven aan gevoel, herinneringen en ervaringen. Soms lag ik er wakker van of sprong ik mijn bed vroeg uit omdat ik op moest schrijven wat zich in mijn hoofd roerde. Nu, acuut.
Leren
Joyce heeft een hele hoop werk gehad aan mij in dat allereerste begin. Geduldig schrapte ze, deelde tips en stuurde me de juiste kant op. Dankij haar leerde ik en bleef ik leren. Niet alleen van haar maar ook van anderen. Ik schreef, oefende en schrapte me een slag in de rondte. Dankzij haar durfde ik dat, me open stellen voor wat er is. Ik was naast mijn werk toen nog met een studie bezig, en dat was best druk als ik er nu aan terugdenk.
Want er kwamen ook nog wel wat verbouwingen aan ons huis voorbij, en kinderen die aandacht en steun nodig hadden van een kwastende moeder die met haar oude rijdende koekblik oeverloos spullen versleepte, weggooide of aanschafte.
Schrijven is een kunst, een constant proces van nieuwe dingen leren en oefenen, oefenen en nog eens oefenen. En vooral genieten van wat er is.
Afgelopen zondag was ik bij de boeklancering van Joyce, die haar tweede boek heeft gelanceerd en daarvoor vanuit Spanje even in Nederland was. Na heel veel jaar zagen we elkaar eindelijk weer eens live en dat was een cadeautje. We signeerden onze boeken voor elkaar, knuffelden en kletsen bij.
Een mijlpaal van de bovenste plank!