Ons bestaan is van een fragiele kwetsbaarheid. Waar het bij het wakker worden nog voelt als altijd, kan de situatie in de avond compleet anders zijn. In een vingerknip kan je leven totaal overhoop liggen.
Zelf had ik tijdens mijn leven ook weleens dat soort momenten. Levens veranderende momenten. Overhoop getrokken restte me niets anders meer dan opnieuw zoeken naar evenwicht. Herstel. Wat achterbleef waren weerhaakjes, littekens die nog een poosje naschrijnden of gevoelens die nog moesten vervagen door tijd.
Allen heftige momenten. Veroorzaakt door ziekte, door ongeluk of andere pijn. Elk mensenleven kent ze. In mijn leven ging alles over, uiteindelijk. En geen van die gebeurtenissen waren zo scherp dat het leidde tot echt verlies. Verlies voor altijd.
Ik kan me niets voorstellen bij berichten die je wereld doen schudden, die van een grootsheid zijn dat niets meer hetzelfde is. Helemaal niets. De onveiligheid van die ene definitieve boodschap moet ongelofelijk schokkend zijn. Mijn hart verkrampt ervan, en hun overweldigende verdriet maakt me verdrietig.
Weerloosheid
De weerloosheid die moet ontstaan, die ineens is. Waarbij alles wat de vorige dag nog volkomen normaal was, nu zo intens bijzonder lijkt. Die eerste kop koffie samen, knus weggestopt onder dat warme dekbed. Toekomstplannen, die warme hand in de jouwe en vieren wat je kan. Verjaardagen, een huwelijkslustrum of de start van een nieuw jaar.
Samen de slappe lach, dansen op dat ene mooie nummer, of een mooi glas rode wijn delen. Zijn warme hand op je rug midden in de nacht, die hand die je meer dan wat ook vasthoud.
Die eenvoud van dat leven waar je zo aan gehecht was, voor altijd verdwenen.
Verlies overkomt ons, ooit, eens. Het sluipt dichterbij en overvalt je als je je veilig waant.
Ik ga vandaag met verve mijn eigen slingers ophangen, ondanks die stille donkere tranen die ik diep in mij vergiet voor die ander.