Werkverdriet

Het is nog vroeg als ik, knus diep weggedoken in het holletje van mijn warme dekbed, wat op mijn telefoon lig te scrollen. Ik moet de zin nog vinden om mijn mandje uit te stappen. Vol overtuiging geef ik me over aan onvervalst uitstelgedrag.

Met een schuin oog zie ik ineens een opvallende titel en mijn interesse is direct gewekt. Het artikel op #LinkedIn gaat over werkwoede, werkangst en werkverdriet. Als werkplezier een periode naar de achtergrond verdwijnt en andere gevoelens een rol gaan spelen. En dat daar zelden aandacht voor is.

Of helemaal niet

Ik voel bij mezelf dat er weerstand ontstaat, diep van binnen, door de herkenning die ik voel bij het lezen van die woorden. En omdat ik niet wil erkennen dat ik werkverdriet ervaar. Dat die baan, die voor mij zo waardevol en fijn is, op momenten ook zo zwaar voelt. Als een belasting bijna. Zoals de laatste tijd. Gelukkig vormen we een geweldig team met elkaar, maar we verzuipen in het werk.

Meer werk met steeds minder.

Gevecht

Collega’s die uitvielen, door privé of werkgerelateerd gedoe, of die gewoon vertrokken naar een andere baan.En de achterblijvers wilden alles wat er aan werk lag nog net zo goed doen. Net zoveel doen met minder. Meer voor elkaar boksen, met veel minder. Door de onherroepelijke gevolgen van alle ontwikkelingen in de #zorg en de krapte die wringt en schuurt.

En op een gegeven moment lukte dat niet meer.

Werk voelde bij tijd en wijlen onverwacht als een gevecht. En er waren teveel dagen waarbij het zoveel meer energie koste dan het mij opleverde.

Weken achtereen soms. Maanden zijn het inmiddels.

Ik wilde doen wat ik behoorde te doen, maar zonder te moeten vechten voor ruimte, aandacht en tijd. Werken in de zorg vraagt om het in oog houden van die menselijkheid, maar momenteel is dat bijna onmogelijk. Ik verlangde meer dan wat ook naar een normaal werktempo, om los te kunnen laten en te vertragen.

Werkverdriet, werkwoede en werkangst

Je hoort er zelden iemand over ,maar bij mij mag het er nu echt even zijn.