Ik deelde met enige regelmaat onze bouwprojecten met jullie. En daarbij schroomde ik niet om te vertellen dat we ook met enige regelmaat onze kop lieten hangen. Weer klussen, weer stoftroep en weer blikken verf in huis. Nog maar weer een keer bedenken wat we wilden en hoe precies. En wederom met mijn ‘groene Ferrari’ op en neer naar de belt.
Mijn stempelkaartje is alweer vol hoor 🙂
Toch kwam ook dit project zomaar ineens ten einde. Waar die laatste klussen als een onmogelijk te beklimmen berg leken, en ook ziek en zeer voor enige vertraging zorgde, had de liefste het zomaar voor elkaar. En had ik die bewuste zondagmiddag weer een toilet beneden.
Geen geklus meer, geen visite die ik naar boven moest sturen. Wat raak je toch gewend aan de luxe van twee. Want voor de duidelijkheid: toen we hier elf jaar geleden kwamen wonen hadden we er ook maar eentje, alleen beneden. Dat we er dus op enig moment twee hadden, omdat de liefste eigenhandig een complete badkamer maakte van die extra slaapkamer, was een cadeautje. En nu had ik er zomaar ineens weer maar één.
Koekblikkie
Toch zorgt dat nieuwe kleinste kamertje voor een heel veel hervonden energie in huis. Want deze klus was toch wel een soort van molensteen geworden. Nu het klaar is ben ik acuut getroffen door een enorme aanval van opruimwoede.
Vanaf de zolder sleep ik allerlei ‘ je weet maar nooit dus bewaren’ naar beneden. Geduldig laat mijn groene koekblikkie zich wederom volstouwen met van alles. Ik hoor haar bijna denken,’ daar gaat ze weer’. Maar dat laatste stukkie lelijk, dat nu heel mooi is geworden, maakt hele stromen ‘lekker aan de gang’ teweeg. Dus groeten ze me weer bij de belt ( ja sneu, ik weet het), loop ik intens tevreden door dat opgeruimde huis en kijk ik glimmend van genoegen naar het gebrek aan ’toch maar bewaren spul’.
Dit meisje is een blij ding 🙂