Toen ik zeventien was besloot ik op mezelf te gaan wonen. Samen met mijn grote zus vond ik het een geweldig idee om in een verbouwde bollenschuur te gaan wonen. 600 gulden per maand kostte dat ding ons. Dat we ook elke maand twee weken aan geld tekort kwamen negeerden we met verve. Het huisje tochtte als de ziekte, alles was scheef en de badkamer was miniscuul.
Maar dat boeide ons niks, wij genoten van onze vrijheid.
Ruim twee jaar later werd de bollenschuur afgekeurd. Ons huisje bleek ‘absoluut niet geschikt om in te wonen’ en volgens de gemeente was ik te jong voor een eigen plek. Dus maakten pap en mam weer ruimte voor mij en woonde ik weer thuis.
Niet lang daarna liep ik de liefste tegen het lijf.
Samen met hem kocht ik een paar jaar later een eigen thuis. Daarvoor moesten we nog iets lenen van onze vaders, want de beschikbare hypotheek was net een tikkie te krap voor dat nagelnieuwe paleis. Toen we verhuisden hadden we net precies genoeg gespaard om het huis te laten stofferen.
En toen was het op.
Eigen plek
Maar wat waren we gelukkig!
De inrichting was basis want we hadden geen fluit, maar op dat bordje naast de voordeur stonden wel onze namen te stralen. Ik probeerde het gezellig te maken met goedkoop en gekregen.
Ons hutje. En van de bank, dat dan weer wel.
We werkten hard en bouwden een leven samen. Hoge pieken en diepe dalen volgden. Rijk zijn we in geld nooit geworden, wel rijk in herinneringen 🙂 We leerden roeien met de aanwezige riemen en zijn razend dankbaar voor ons leven samen.
Ik mag graag denken dat ik altijd mijn eigen keuzes heb gemaakt, en als het niet liep zoals ik het wilde paste ik mijn pad aan. Ik ben een geluksvogel. Voor de huidige jeugd is het denk ik vele malen lastiger. Ze zijn meer luxe gewend, verbouwde bollenschuren bestaan volgens mij niet meer en een plek voor jezelf hebben is moeilijker dan ooit.
Vroeger was niet alles beter, maar sommige dingen wel 🙂