Leegte

‘Zelf uit het leven gestapt’, het staat er, zwart op wit. De woorden resoneren in mijn hoofd, als mokerslagen vinden ze hun weg door mijn lijf. Ik kijk naar je foto en mijn gedachten draaien als maalstromen in de rondte. Ik denk aan je moeder, aan je vader, aan je zusje en je broertje. Aan jouw eigen gezin.

Ik denk aan jou.

Die laatste uren moet je wanhopig zijn geweest. Wat ging er om, in dat hoofd van jou, tijdens die laatste minuut, die laatste seconden. Kon je nog wel nadenken of dacht je nog maar aan één ding. Ik kan me niets voorstellen bij zoveel donker, bij zoveel inktzwart. Gelukkig maar, denk ik steeds bij mezelf, wat ben ik dankbaar dat ik me er niks bij voor kan stellen. Als dat leven zo zwaar voelt.

Zo zonder uitweg of lichtpuntje.

Hoe lang hadden we elkaar al niet gezien? Dertig jaar wel denk ik zomaar, die laatste keer was vast tijdens de uitvaart van opa. Of waaide je even langs tijdens onze receptie, toen ik trouwde, daar was je vast ook bij. Ik probeer het me te herinneren maar ik weet het niet meer. Wij waren allemaal zo druk, druk met het maken van een leven voor onszelf. In mijn herinnering was je een leukerd. Intelligent. Zelfverzekerd. Toen we jong waren zagen we elkaar vaak, maar na het overlijden van opa veranderde dat. We vlogen uit, zo gaat dat nou eenmaal.

Verdriet

Het voelt alsof ik geen verdriet mag voelen, juist omdat we elkaar al zolang niet echt gesproken hadden. We vonden elkaar terug via LinkedIn, een paar jaar geleden, ik zag ineens iets van je voorbij komen. En jij van mij.

Ik vond het gezellig dat je reageerde op een van mijn posts, en stuurde je een privé berichtje. Spontaan iets van verbinding. Gek is dat. We zijn familie, delen onze opa en oma maar zagen niets meer van elkaar.

En nu ben je verder weg dan ooit.

Ik voel verdriet om jou verdriet, omdat je geen andere uitweg zag dan deze. Ik voel verdriet voor de achterblijvers. Al die tranen sijpelen zich een weg door onze hele familie. Hun pijn is haarscherp dichtbij ineens.

Hobbymatig natuurfotograaf staat er bij je naam. Mooi vind ik dat, want ik ben ook zo dol op buiten. In jouw ‘in memoriam’ staat dat je dol bent op veldbloemen.

Dol was. Alles in het verleden. Na die ene dag rest er alleen maar leegte.

Wat had ik het werelds gevonden als ik je nog steeds iets kon sturen via social media. Dat ik je zomaar in het wild tegen zou kunnen komen. Dan hadden we vast naar elkaar gelachen en hadden we gezegd dat het al zo lang geleden was. Dan kon ik hoofdschuddend tegen je zeggen dat je oud geworden was, grijs en krom, en wat niet.

Wat had ik je dat meer dan wat ook gegund, een fijn en vol leven.

Dag lieve neef, rust zacht